Αίσθηση ελευθερίας: Ανεκτίμητη αξία

Αυτό που ίσως δεν αντέχουμε στις σχέσεις μας είναι η υστερία, η υπερβολή στις αντιδράσεις, όλα εκείνα που απλά δεν καταλαβαίνουμε στον άλλο.

Υπάρχουν στιγμές που θέλεις απεγνωσμένα να είσαι απλά ο εαυτός σου. Να μη σε πιέζει τίποτα, να μην αγχώνεσαι για τίποτα. Θέλεις απλά να μπορείς να πεις αυτό που θες, όταν το θες, όπως το θες, χωρίς φυσικά να προσβάλλεις κανέναν. Πόσες φορές άραγε δεν λέμε αυτό που θέλουμε από φόβο μήπως παρεξηγηθούμε; Πόσες φορές δεν λέμε τη δική μας γνώμη γιατί δεν θέλουμε να πυροδοτήσουμε τυχόν εντάσεις; Πόσο κακό είναι να διαφωνείς με κάτι και να το λες;

Μόνο με τους πολύ δικούς σου ανθρώπους μπορεί να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου. Νιώθεις ότι μπορείς να βουλιάξεις στην πιο αυθεντική εκδοχή σου και να μην ανησυχείς για το αν είσαι αρεστός ή όχι, για το αν είσαι σωστός ή όχι. Γιατί δεν έχει τόση σημασία τελικά να μην κάνεις λάθη, αλλά το πόσο μπορείς να αφεθείς όταν τόσο το έχεις ανάγκη.

Θέλεις να είσαι με ανθρώπους που αντέχουν τη δική σου διαφορετική γνώμη, που δεν σε κρίνουν, που δεν σε καταπιέζουν. Θέλεις να είσαι με ανθρώπους που δεν τους τρομάζει η διαφορετικότητά σου.

Αυτό που ίσως δεν αντέχουμε στις σχέσεις μας είναι η υστερία, η υπερβολή στις αντιδράσεις, όλα εκείνα που απλά δεν καταλαβαίνουμε στον άλλο. Γιατί τόση φασαρία; Γιατί τόση έκρηξη; Γιατί τόσο «εγώ»; Η αίσθηση της ελευθερίας είναι τελικά αυτό που θα διατηρήσει μια σχέση.

Είμαι μαζί με κάποιον, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ελεύθερος να είμαι αυτό που είμαι. Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι, να συμφωνείς σε όλα, να αντέχεις ό,τι σε ενοχλεί. Έρχεται η στιγμή για τον καθένα που θα φτάσει τα όριά του και θα αναγκαστεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, θα αναγκαστεί να πει την αλήθειά του. Μια αλήθεια που μπορεί να ξενίσει, να μην αρέσει.

Πολλές φορές συνηθίζουμε τους άλλους γύρω μας στο να ακούνε αυτά που εκείνοι θέλουν να ακούνε. Δίνουμε τέτοιες απαντήσεις για να μην στεναχωρήσουμε, για να μην διαπληκτιστούμε. Από ένα σημείο και μετά, όμως, ξεκινάει η φθορά, η κούραση.

Πολλοί άνθρωποι θα περάσουν από τη ζωή μας, με διάφορες ιδιότητες και ρόλους. Λίγοι θα μείνουν. Και είναι εκείνοι με τους οποίους επικοινωνούμε βαθιά. Εκείνοι που καταλαβαίνουν ότι κάτι μας πειράζει πριν προλάβουμε να το πούμε. Εκείνοι που είναι πρόθυμοι να μας κάνουν να γελάσουμε, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν είναι καλά. Εκείνοι που προτιμούν να υποχωρήσουν παρά να φτάσουμε σε καβγάδες.

Όχι για να μας κάνουν το χατίρι, αλλά γιατί ξέρουν να αξιολογούν τι είναι σημαντικό και τι όχι. Πόσο μας λείπουν τέτοιοι άνθρωποι από τη ζωή μας… Αλλά και πόσο τυχεροί αισθανόμαστε όταν τους έχουμε γύρω μας!!! Είναι άνθρωποι που μας γεμίζουν με φως, που μας διδάσκουν με τη συμπεριφορά τους και μας κάνουν να αποφεύγουμε μικροπρέπειες και εντάσεις χωρίς λόγο.

Η αίσθηση της ελευθερίας με αυτή την έννοια σε διευκολύνει να φτάσεις πιο βαθιά στον εαυτό σου, αλλά και να κατανοήσεις ακόμη περισσότερο τον άλλο που έχεις απέναντί σου. Όταν είσαι εσωτερικά ελεύθερος, νιώθεις ήρεμος και δυνατός να αντιμετωπίσεις τα πάντα. Αναγνωρίζεις την αξία στην κάθε σου σχέση και πορεύεσαι με βάση όλα τα θετικά που εισπράττεις από τους σημαντικούς σου ανθρώπους.

Όχι γκρίνια, μουρμούρα, δυσανασχέτηση, εκρήξεις άνευ ουσίας, αλλά μια άνευ όρων κατανόηση και ένα δέσιμο τέτοιο που σε ωθεί όλο και περισσότερο να είσαι εκφραστικός, εκδηλωτικός, ενθουσιώδης και πάνω από όλα ειλικρινής. Όταν νιώθεις άγχος, δεν είσαι ελεύθερος. Κάτι σε «κουμπώνει», κάτι σε κρατάει.

Ασφυκτιάς και ανέχεσαι. Ίσως είναι λοιπόν καιρός να σταματήσουμε να μετράμε τις σχέσεις μας ποσοτικά, αλλά ποιοτικά ως στιγμές, ως βάθος. Να μην τις εκτιμάμε με βάση το πόσο ικανοποιούν το «Εγώ» μας, αλλά με βάση το πόσο πραγματικά ελεύθεροι αισθανόμαστε να πούμε τα ναι και τα όχι μας, χωρίς φόβο, χωρίς πίεση. Ούτως η άλλως οτιδήποτε δεν είναι αυθεντικό και αβίαστο, δεν κρατάει για πολύ…

Γράφει η ψυχολόγος
Μαρία Καρίκη