Ο λιναρόσπορος και τα φουντούκια

Το λινάρι

Καλλιεργείται σε όλο τον κόσμο για τις ίνες, τα σπόρια και το έλαιό του.

Ο λιναρόσπορος χρησιμοποιείται ακέραιος ή αλεσμένος σε αρτοσκευάσματα, σαλάτες και άλλα εδέσματα.

Ο Πλίνιος τον ανέφερε ως θαυματουργό και ήταν γνωστός στην Ελλάδα ήδη από το 5000 π.Χ. για τις πολύτιμες φαρμακευτικές του δράσεις, αλλά και για το αρωματικό του έλαιο. Ο λιναρόσπορος χρησιμοποιούνταν ως γαρνίρισμα στα ψωμάκια ιδιαίτερα στην Σπάρτη ήδη από το 600 π.Χ.

Υπάρχουν δύο ποικιλίες , ο κίτρινος και ο σκούρος λιναρόσπορος.

Ο σκούρος λιναρόσπορος είναι πιο πλούσιος σε φυτικές ίνες.

Το λινέλαιο που εξάγεται από τον λιναρόσπορο έχει χρυσοκίτρινο χρώμα και ευχάριστη γεύση που όμως γρήγορα γίνεται δριμεία.

Ο λιναρόσπορος αποτελεί μια από τις πιο πλούσιες πηγές για άλφα- λινολενικό οξύ, που ανήκει στα ω3 απαραίτητα λιπαρά οξέα για τον ανθρώπινο οργανισμό, και σγια φυτοοιστρογόνα, όπως οι λιγνάνες που δρουν προστατευτικά στις γυναίκες πριν την εμμηνόπαυση, γιατί προστατεύουν από καρκίνους.

Επιπλέον, οι λιγνάνες έχουν αντιοξειδωτικές και μικροβιοκτόνους δράσεις. Η λιναμαρίνη που περιέχει το λινάρι έχει ηρεμιστική επίδραση στο αναπνευστικό σύστημα.

Το τσάι από λιναρόσπορο θεωρείται θεραπευτικό για το ουροποιητικό σύστημα .

Είναι πλούσιος σε φυτικές ίνες, ασβέστιο, μαγνήσιο, πρωτεΐνες, βιταμίνη Ε, και μονοάκορεστα λιπαρά οξέα.

Βοηθά στην πρόληψη της αρτηριοσκλήρωσης, στην καλύτερη διαχείριση του διαβήτη και στην καταπολέμηση της δυσκοιλιότητας

Είναι προτιμότερο να καταναλώνεται σε αλεσμένη μορφή, διότι όταν λαμβάνεται ολόκληρος δεν χωνεύεται από το στομάχι και τα θρεπτικά συστατικά που περιέχει είναι εγκλωβισμένα στο σπόρο και δεν περνούν ποτέ στον οργανισμό.

Τα φουντούκια

Μια πολύ παλιά παροιμία που χρησιμοποιείται ειρωνικά για τη φαυλότητα αναφέρει «Γαρουφαλιάς γαρούφαλλο και φουντουκιάς φουντούκι».

Ο καρπός της κοινής φουντουκιάς, ή λεπτοκαρυάς, συναντάται σε ορεινά δάση και η συγκομιδή των καρπών της γίνεται συνήθως τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο.

Στην χώρα μας υπάρχει η αγριοφουντουκιά και η βυζαντινή λεπτοκαρυά, που είναι αυτοφυής στα βουνά της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Θράκης, με καρπούς διπλάσιους σε μέγεθος από το καλλιεργούμενο φουντούκι.

Στην αρχαία Ελλάδα το φουντούκι ήταν γνωστό ως λεπτοκάρυο, ή κόρυς, που σήμαινε στρατιωτικό κράνος .

Επίσης, το ονόμαζαν ποντικόν κάρυον, δηλαδή το καρύδι του Πόντου, αφού τα φουντούκια εξάγονταν σε μεγάλες ποσότητες από την περιοχή του Πόντου στην κλασσική εποχή, κάτι που συνεχίστηκε στον Μεσαίωνα και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

Σε κινεζικό χειρόγραφο ηλικίας 3000 ετών τα φουντούκια αναφέρονται ως μια από τις πέντε ιερές τροφές που έδωσαν οι θεοί στον άνθρωπο.

Στη Ρωμαϊκή μυθολογία ο θεός Mercury (Ερμής) κρατούσε ένα ραβδί φτιαγμένο από ξύλο φουντουκιάς που σύμφωνα με το θρύλο, μπορούσε να εντοπίσει ένα κρυμμένο θησαυρό, ή υπόγειες πηγές νερού.

Στην Κελτική παράδοση η φουντουκιά και οι καρποί της αντιπροσώπευαν την σοφία και την έμπνευση.

Ο Διοσκουρίδης τα χρησιμοποιούσε ως φάρμακο για διάφορες παθήσεις.

Τρώγονται κυρίως ψημένα και είναι από τους πιο νόστιμους ξηρούς καρπούς. Χρησιμοποιούνται στη σοκολατοβιομηχανία, στη ζαχαροπλαστική και στην αρτοποιία όπου αλέθονται μαζί με σιτάρι για την παραγωγή ψωμιού.

Διατίθενται σε μορφή κρέμας και γάλακτος. Τα φουντούκια είναι θρεπτικά και πλούσια σε πρωτεΐνες και μονοακόρεστα λιπαρά, σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β, καθώς και ιχνοστοιχεία, όπως κάλιο, μαγνήσιο και φώσφορο.

Συμβάλλει στην μείωση της ολικής και της LDL κακής χοληστερόλης και της οξείδωσης των λιπιδίων στο αίμα, αποτρέποντας την εμφάνιση καρδιαγγειακής νόσου.

Διατροσόφια της Σουζάνας Ιωακειμίδου

Πηγή: rodosfoodnews.gr