Διατροσόφια… χαλβάς και λαζαράκια

Λόγω της μαλακής υφής του γλυκίσματος, ως χαλβάς χαρακτηρίζεται ο άνθρωπος που δεν παίρνει πρωτοβουλίες και ακολουθεί τις υποδείξεις των άλλων συνεχώς.

Η ονομασία του χαλβά προέρχεται από την αραβική ρίζα hulw (χαλουι) που σημαίνει γλυκό. Ο χαλβάς πέρασε στην ελληνική κουζίνα προς το τέλος του 12ου αιώνα, ενώ στις Ισλαμικές χώρες έχει καθιερωθεί ως κυρίως γλυκό στο Ραμαζάνι.

Σε πολλές κουλτούρες η χρήση του είναι συμβολική, γιατί περιέχει πρωτογενή υλικά της γης, όπως σιτάρι, το κρασί, το λάδι και οι ξηροί καρποί.

Ο γνωστότερος χαλβάς είναι ο λεγόμενος χαλβάς του μπακάλη, που είναι παραδοσιακό γλύκισμα από ταχίνι, φυσικές σακχαρούχες γλυκαντικές ύλες και ελάχιστη ποσότητα εκχυλίσματος από τσουένι γνωστό και ως σαπουνόριζα. Η περιεκτικότητα του σε ταχίνι ανέρχεται σε 60% . Καταναλώνεται με ψωμί στο κολατσιό και ως επιδόρπιο, είτε ως έχει, είτε με λεμόνι και κανέλα. Στον χαλβά επιτρέπεται η προσθήκη ξηρών καρπών, κακάο σοκολάτας και βανίλιας.

Ο Χαλβάς Φαρσάλων ή Σαπουνέ είναι παραδοσιακό γλύκισμα της Θεσσαλίας, που παρασκευάζεται με καραμελοποιημένη ζάχαρη, άμυλο αραβοσίτου (νισεστέ), βούτυρο ή σπορέλαιο και αμύγδαλα.

Ο σιμιγδαλένιος χαλβάς είναι δημοφιλές σπιτικό γλύκισμα με κοκκώδη υφή. Παρασκευάζεται από χονδρό σιμιγδάλι, ζάχαρη, βούτυρο ή λάδι και ασπρισμένα αμύγδαλα.

Τέλος η χαλβαδόπιτα είναι παραδοσιακό γλυκό της Σύρου, το οποίο παράγεται από το 1840. Παρασκευάζεται με ζάχαρη, γλυκόζη, μέλι, ασπράδι αυγού και αμύγδαλα. Διατίθεται σε συσκευασμένα τεμάχια και είναι αρκετά ευπαθής. Παρόμοιο προϊόν είναι το γαλλικό nougat.

Ο Χαλβάς περιέχει σημαντική ποσότητα πρωτεΐνης υψηλής βιολογικής αξίας διότι είναι πολύ πλούσιος στα απαραίτητα αμινοξέα λευκίνη και αργινίνη,και λυσίνη.

Είναι πλούσιος σε μονοακόρεστα και πολυακόρεστα λιπαρά οξέα και αντιοξειδωτικά στοιχεία όπως σελήνιο, λιγνάνες, βιταμίνη Ε και βιταμίνες του συμπλέγματος Β (κυρίως θειαμίνη).

Ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού καθώς και την οστική του μάζα αφού περιέχει πολύτιμα μέταλλα και ιχνοστοιχεία όπως ασβέστιο, μαγνήσιο, και ψευδάργυρο.

Η κατανάλωση του θα πρέπει να γίνεται με προσοχή γιατί είναι ιδιαίτερα πλούσιος σε θερμίδες και λίπος.

Λαζαράκια

Το Σάββατο του Λαζάρου, τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, εισπράττοντας ένα μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα φαγώσιμα για τα κάλαντα του Λάζαρου που τραγουδούσαν.

Τα αυγά που μάζευαν εκείνη την μέρα τα φύλαγαν για να τα βάψουν κόκκινα.

Την ημέρα αυτή επίσης, σε όλα τα σπίτια οι νοικοκυρές φτιάχνουν στριφτά κουλουράκια, «τα Λαζαράκια», συμβολίζοντας με τον τρόπο αυτό, το σώμα του Λαζάρου που ήταν τυλιγμένο στο σάβανο.

Ακόμη, σε ορισμένες περιοχές για την ψυχή του Λαζάρου, ζύμωναν το πρωί του Σαββάτου ψωμάκια -τους «λαζάρηδες», τα «λαζαρούδια» ή και «λαζαράκια» - τα οποία ήταν πλασμένα σε σχήμα σπαργανωμένου ανθρώπου που είχαν μέσα στην ζύμη τους μέλι ή καρύδια ή σταφίδες, ανάλογα με την παράδοση του κάθε τόπου. Στη θέση των ματιών έβαζαν δυο γαρίφαλα, ενώ ορισμένες περιοχές έφτιαχναν και ποδαράκια.

Σύμφωνα με το έθιμο, όποιος δεν έπλαθε τα «λαζαράκια» δεν θα χόρταινε ψωμί. Μάλιστα στην Κω, συνηθιζόταν οι αρραβωνιασμένες κοπέλες να φτιάχνουν ένα «λαζαράκι» σε μέγεθος βρέφους, το οποίο γέμιζαν με καλούδια για να το στείλουν στον αρραβωνιαστικό τους.

Τα υλικά που χρησιμοποιούνται για τα λαζαράκια είναι αλεύρι, ξερή μαγιά, ζάχαρη, ελαιόλαδο, κανελόζουμο, αλάτι, σταφίδες, καρύδια, κονιάκ και σμυρνιό.

Γράφει η Σουζάνα Ιωακειμίδου

Πηγή: rodosfoodnews.gr