Η παράσταση “Ιφιγένεια εν Αυλίδι”

Της
Τίτσας Πιπίνου

Το περασμένο Σάββατο το βράδυ στην κατάμεστη αίθουσα «Καλλιπάτειρα» των εκπαιδευτηρίων «Ροδίων Παιδεία» παρακολούθησα ίσως την πιο δυνατή τραγωδία του Ευριπίδη την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», μαζί με πλήθος κόσμου που κρατούσε και την ανάσα του από αγωνία; Ή μήπως από συγκίνηση; Από σεβασμό στα παιδιά που μόχθησαν και τώρα έλαμπαν στην σκηνή; Δεν κατάλαβα τον λόγο ακριβώς, ωστόσο ο κόσμος, είναι αλήθεια αυτό, κρατούσε την ανάσα του.

Μες την απόλυτη ησυχία όσο εξελισσόταν η ιστορία, ένιωθες την ένταση και τη διέγερση και πάνω και κάτω από τη σκηνή. Σκέφθηκα ότι αυτό είναι κάτι σπάνιο για σχολική παράσταση και μάλιστα από παιδιά που δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Από παιδιά, που αφού είναι παιδιά-έφηβοι για την ακρίβεια- κανονικά δεν έχουν προλάβει ακόμη να νιώσουν αυτό που έδιναν με τη φωνή τους, με τις εκφράσεις, με το βλέμμα και τις κινήσεις τους, δηλαδή την προδοσία, την απόγνωση, το δίλημμα, τη φιλοδοξία και τέλος την ηρωική έξοδο από το δράμα. Και το κατάφερναν. Η προδοσία ήταν εκεί. Το ίδιο και τα διλήμματα, οι φιλοδοξίες και όλα όσα χωράνε στις μεγάλες παγκόσμιες τραγωδίες.

Όλα ήταν απόλυτα επαγγελματικά και προσεγμένα στην πιο μικρή λεπτομέρεια. Το περασμένο Σάββατο ζήσαμε τη μαγική σπάνια στιγμή ή καλύτερα την μία ώρα που κράτησε η παράσταση που όλα, μα όλα λειτούργησαν όπως ακριβώς έπρεπε να λειτουργήσουν για να έχουμε ένα τέλειο αποτέλεσμα.

Η καταπληκτική σκηνοθεσία της Μυρσίνης Λενούδια με πλήθος σκηνοθετικά τρικ είχε σαν αποτέλεσμα μια παράσταση πολύ υψηλής αισθητικής. Επίσης η διασκευή του Χάρη Καραντώνη λειτούργησε θαυμάσια. Οι φωτισμοί, η μουσική, τα απαλά βαμβακερά κοστούμια της Φαίδρας Τζεδάκη που με τις πτυχώσεις τους αγκάλιαζαν τα εφηβικά σώματα, τα λιτά πολυμορφικά σκηνικά της Ανδρομάχης Μπατζούκη, όλα μα όλα!

Για λίγο όλοι νιώσαμε αυτή την όμορφη, περήφανη, δυνατή Ελλάδα που μέσα στην κρίση συχνά ξεχνάμε ότι υπάρχει ακόμη. Η Αρχαία Ελλάδα μέσα από το κείμενο του Ευριπίδη, το Βυζάντιο με το νίψον ανομήματα, μη μόναν όψιν που με ρυθμό και έρποντας τα παιδιά επαναλάμβαναν στην αρχή της τραγωδίας παντρεύοντας τις δυο πιο ένδοξες εποχές μας μαζί με τη σύγχρονη σκηνοθετική ματιά, αυτά είναι χωρίς αμφιβολία η όμορφη πατρίδα, που σήμερα μας λείπει περισσότερο από ποτέ.

Ένα έργο γνωστό, πολυπαιγμένο που ωστόσο σου δημιουργούσε την αγωνία να δεις, τι θα γίνει σε κάθε σκηνή, τόσο πειστικό ήταν το παίξιμο των παιδιών, τόσο αληθοφανές και σε κάποιες περιπτώσεις εσωτερικό. Για μια στιγμή δεν ήμουν σίγουρη αν η Ιφιγένεια θα γλυτώσει την τελευταία στιγμή τον θάνατο ή αν το αίμα της βάψει τα πατρικά χέρια και αν ο Αχιλλέας τη σώσει από τη θυσία και την κάνει ένδοξη νύφη του. Μπορεί και να φυσούσε σε αυτή την παράσταση ούριος άνεμος στα πανιά των Ελλήνων και ο Αγαμέμνων ανακουφισμένος ξεχνούσε τους χρησμούς. Είχα ξεχάσει την ιστορία της Ιφιγένειας που γνώριζα και περίμενα κι εγώ με αγωνία να δω τι θα γίνει στο τέλος.
Ίσως αυτός να είναι κάθε φορά ο λόγος που παρακολουθούμε έργα που γνωρίζουμε την ιστορία, γιατί κάθε φορά είναι διαφορετικά.