Διατροσόφια… φράουλα και λεβάντα!

Η φράουλα ανήκει στην οικογένεια των ροδοειδών και η καταγωγή της πιθανολογείται να είναι η Χιλή.Στην Ελλάδα καλλιεργείται η ευρωπαϊκή φράουλα. Η άγρια φράουλα που μεγαλώνει σε δασώδεις και ημιδασώδεις περιοχές, είναι πολύ μικρή και πιο νόστιμη από την φράουλα που καλλιεργείται ευρέως.

Οι Ρωμαίοι την εκτιμούσαν ιδιαίτερα για τις θεραπευτικές της ιδιότητες. Στον μεσαίωνα καλλιεργήθηκε αρχικά στις Άλπεις και από εκεί διαδόθηκε στην Ευρώπη.

Η καλλιέργεια της φράουλας είναι πολύ εύκολη ακόμα και για τους πιο αρχάριους.
Οι φράουλες καταναλώνονται κυρίως νωπές, αλλά είναι κατάλληλες και για περαιτέρω επεξεργασία κυρίως στην ζαχαροπλαστική. Οι φράουλες γίνονται μαρμελάδες, λικέρ, κομπόστες, συσκευάζονται σ κονσέρβες και γίνονται χυμοί.

Η φράουλα είναι πολύ πλούσια σε βιταμίνη C και σε αντιοξειδωτικά συστατικά. Οι φυτοχημικές ουσίες που περιέχει συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του καταρράκτη.

Η κατανάλωση της φράουλας, συσχετίζεται με την πρόληψη καρδιαγγειακών νοσημάτων, στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης και του σακχάρου του αίματος και στην αντιμετώπιση διαφόρων τύπων καρκίνου, λόγω της ισχυρής αντιοξειδωτικής τους δράσης.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι φράουλες βιολογικής καλλιέργειας, διατηρούν σε υψηλότερα επίπεδα τα θρεπτικά συστατικά τους σε σύγκριση με αυτές των συμβατικών καλλιεργειών.

Λεβάντα
Η λεβάντα είναι ένα σημαντικό ηρεμιστικό βότανο, που είναι περισσότερο γνωστή για το γλυκό άρωμα της παρά τις φαρμακευτικές της ιδιότητες.
Έγινε δημοφιλής ως φάρμακο στα τέλη του Μεσαίωνα και το 1620 ήταν ένα από τα φαρμακευτικά βότανα που πήραν μαζί τους στο Νέο Κόσμο οι προσκυνητές. Σήμερα η λεβάντα χρησιμοποιείται ευρέως στην αρωματοποιία.

Είναι ιθαγενές των παραμεσόγειων περιοχών. Επίσης, απαντάται στα Κανάρια Νησιά, στην Ινδία και σε άλλες ασιατικές χώρες.

Σε μεγάλες δόσεις η λεβάντα δρα ως υπνωτικό και ναρκωτικό. Οι ιαματικές της ιδιότητες ήταν γνωστές από την αρχαιότητα και αναφέρονται στο Διοσκουρίδη, τον Πλίνιο και το Γαληνό.
Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τη χρησιμοποιούσαν για να αρωματίζουν το νερό των λουτρών τους. Από την αρχαιότητα την χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή αρωματικών σαπουνιών και ηρεμιστικών βάλσαμων.

Για αιώνες, στα κάστρα και στα νοσοκομεία, άπλωναν ένα στρώμα λεβάντας, για να αρωματίζει και να απολυμαίνει τους χώρους. Την βάζανε επίσης μαζί με ρούχα για άρωμα αλλά και για να διώχνει τον σκόρο. Πολλές φορές έραβαν ανθισμένα κλαδάκια λεβάντας στα υφάσματα.
Ο Διοσκουρίδης αναφέρει ότι με τη λεβάντα έφτιαχναν ένα κρασί τον «στοιχαδίτη οίνο» και το «στοιχαδικό ξύδι» τα οποία τα χρησιμοποιούσε στην επιληψία αλλά και για την ψύξη των πλευρών.

Το αιθέριο έλαιο της λεβάντας έχει πολύ χαμηλή τοξικότητα και αξιόλογη αντισηπτική και αντιβακτηριδιακή δράση. Βοηθά στην ελάττωση των μυϊκών και των εντερικών πόνων και καταπραΰνει την νευρική διέγερση. Ανακουφίζει από τον τυμπανισμό και έχει διεγερτική δράση για την κυκλοφορία του αίματος.

Αν τριφτεί πάνω σε τσιμπήματα εντόμων ανακουφίζει από τους πόνους ενώ η επάλειψη με το αιθέριο έλαιο της βοηθά στον καλό ύπνο κατά την διάρκεια της νύχτας.

Διατροσόφια από την Σουζάνα Ιωακειμίδου

Πηγή: http://www.rodosfoodnews.gr/