Οι βάρβαροι έχασαν το δρόμο

Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε; Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.”

Είναι σχεδόν ένας αιώνας που έγραψε ο Καβάφης το περίφημο ποίημα “Περιμένοντας τους βαρβάρους” κι όμως δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρος ολόγος του σήμερα απ’ οποιονδήποτε άλλον προσπαθήσει να εξηγήσει αυτό που γίνεται στις μέρες μας. Μια ολόκληρη χώρα βρίσκεται σε στάση αναμονής.
Όλοι περιμένουν κάτι για να ξεκινήσουν να κάνουν τη δουλειά τους.
Οι πολίτες περιμένουν την εφαρμογή των προεκλογικών υποσχέσεων από την κυβέρνηση. Οι κυβερνώντες την επικύρωση της συμφωνίας από τα ξένα κοινοβούλια.

Τα ξένα κοινοβούλια την τήρηση των δεσμεύσεων της κυβέρνησης. Η αντιπολίτευση την ώρα που θα σκοντάψει η κυβέρνηση στο κενό μεταξύ ασάφειας και εφαρμογής.

Μοιάζει με το καρτέρι στο κυνήγι του αγριόχοιρου, που είναι οι πάντες στα όπλα και περιμένουν το επίδοξο θήραμα να έρθει στην παγίδα για να το σκοτώσουν. Κανείς όμως δεν μπορεί με ακρίβεια να προβλέψει αν ο αγριόχοιρος θα πέσει στην παγίδα ή θα σκοτώσει εκείνος τους κυνηγούς του.

Η ουσία όμως είναι πως δεν υπάρχει δράση κι όταν δεν υπάρχει δράση δεν μπορεί να υπάρξει η οποιαδήποτε εξέλιξη. Κι αφού δεν υπάρχει εξέλιξη τα πράγματα μένουν ως έχουν. Μηδέν από μηδέν κάνει μηδέν απ’ όποια οπτική κι αν το δει κάποιος. Μερικά πράγματα φαίνονται και δια γυμνού οφθαλμού. Δεν χρειάζονται περισπούδαστες αναλύσεις και νομπελίστες εισηγητές.
Η πραγματικότητα είναι μία και είναι αμείλικτη. Η χώρα έχει χάσει τον παραγωγικό της προσανατολισμό. Εισάγει σχεδόν τα πάντα για να καλύψει τις ανάγκες της. Εισάγει ακόμα και τα προϊόντα στα οποία θεωρητικά θα μπορούσε να έχει μια σχετική αυτάρκεια. Βάσιμες υποψίες λένε ότι καταφέρνει να εισάγει με κάπως διαφορετική μορφή αυτά που εξάγει.

Εισάγει τρόφιμα, ποτά, τσιγάρα, καύσιμα, αυτοκίνητα, τεχνολογία, ακόμα και φθηνά εργατικά χέρια. Στις εξαγωγές της υπάρχουν ακόμα μερικά προϊόντα της ελληνικής γης που την κρατούν στη διεθνή αγορά, αλλά το καλύτερο εξαγωγικό προϊόν της είναι τα σπουδασμένα Ελληνόπουλα που τα έχει σε περίσσεια και δεν μπορεί να τα αξιοποιήσει. Και αν υπήρχε κάποιο κέρδος απ’ αυτή την “εξαγωγή”, να κάναμε πέτρα την καρδιά μας και να λέγαμε χαλάλι που οι επιστήμονές μας μεγαλουργούν στη ξενιτειά. Αλλά εμείς σχεδόν τους διώχνουμε ως ανεπιθύμητους. Τους κάνουμε να νιώθουν κατώτεροι, περιθωριακοί που προτίμησαν ν’ ασχοληθούν με μια επιστήμη αντί με μια “λαμογιά” που θα τους εξασφάλιζε το μέλλον τους.

Είναι βολικό να περιμένει κάποιος τους “βαρβάρους” καθότι και προσδοκίες καλλιεργεί και την ευθύνη δεν έχει να λογοδοτήσει για τη μη εκπλήρωσή τους. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί ακόμα και να καπηλευτεί την επιτυχία μιας ευνοϊκής εξέλιξης. Στη χειρότερη θα ρίξει τις ευθύνες πάνω τους για όλα τα δεινά που θα ακολουθήσουν.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι και οι Ιουδαίοι περίμεναν έναν Μεσσία και τελικά τον σταύρωσαν γιατί δεν ήταν αυτό που είχαν πλάσει στη φαντασία τους. Γιατί τι να σου κάνει κι ένας Μεσσίας όταν εσύ δεν θέλεις να σωθείς; Τι να σου κάνει ένας “βάρβαρος” όταν έρθει και δει πως το κλίμα δεν τον σηκώνει; Στην καλύτερη θα σηκωθεί και θα φύγει. Αν έρθει ποτέ. Αυτά λέει και ο Καβάφης κλείνοντας:
“Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν. Και
τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.” ‘