Οι μαθητές του 5ου Γυμνασίου Ρόδου αρθρογραφούν

Οι μαθητές του 5^ου Γυμνασίου Ρόδου αρθρογραφούν

Η μαθητική και εκπαιδευτική κοινότητα του 5ου Γυμνασίου Ρόδου, σύσσωμη στρατεύεται στον αγώνα στήριξης, διάσωσης και ενίσχυσης της διαφορετικότητας στη ζωή μας.
Με τα κείμενα αυτά των τριών μαθητριών μας στέλνουμε μία κραυγή αποδοκιμασίας σε όλα εκείνα τα ανθρωπόμορφα κτήνη που τολμούν να λεηλατούν τον ψυχικό κόσμο ευαίσθητων και αδύναμων ανθρώπων!

Θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά κείμενα, για να μην ξεχαστούμε!
Αποτίοντας φόρο τιμής στο γλυκό αυτό αγόρι που απέδρασε από την ανάλγητη ζωή μας και σε όλους όσοι βιάζονται καθημερινά, γιατί έχουν το στίγμα να είναι ή και να τολμούν να είναι διαφορετικοί!

Συμπαραστάτες σε αυτή την προσπάθεια των παιδιών, βρίσκονται οι καθηγητές Τσιόγκας Γρηγόρης και Καλαούζη Ντίνα τους οποίους για μια ακόμα φορά ευχαριστούμε θερμά.



ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ, ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ
Γεννήθηκα χωρίς χέρια, χωρίς ελπίδες. Η οικογένειά μου με φρόντιζε. Όμως, πολλές φορές ένιωθα μόνη και ότι ήμουν ο στόχος για τους νταήδες. Από μικρή έχω υποστεί εκφοβισμό, έχω ακούσει δεκάδες προσβλητικά και ταπεινωτικά σχόλια, έχω γίνει ο «μαγνήτης» για τους νταήδες. Οι νταήδες πάντα ψάχνουν στους ανθρώπους τις αδυναμίες, τα μειονεκτήματα και τα λάθη τους. Όλοι έχουμε κάποιο μειονέκτημα, αλλά αυτό δεν μας κάνει αδύναμους, μας κάνει ανθρώπους.

Το όνειρό μου από μικρή ήταν να γίνω ποδοσφαιρίστρια και μάλιστα επαγγελματίας. Κάτι που για πολλούς στην αρχή τούς φάνηκε περίεργο απίστευτο και για αρκετούς αστείο. Οι γονείς μου, όμως, με στήριξαν και με παρακίνησαν να το προσπαθήσω. Εγώ όμως η ίδια φοβόμουν. Φοβόμουν πως ο προπονητής και οι συμπαίχτες δεν θα δεχόντουσαν ένα τέτοιο παίχτη στην ομάδα τους, έναν τόσο διαφορετικό από όλους τους άλλους.

Στην ηλικία των 11 χρόνων ο πατέρας μου με πήγε στο γήπεδο, σε μια από τις ομάδες της περιοχής. Στην αρχή δίσταζα, δεν είχα το θάρρος να μιλήσω στον προπονητή, ούτε καν να τον κοιτάξω. Όταν δέχτηκε να κάνω μια δοκιμαστική προπόνηση ένιωσα μια μικρή ανακούφιση και χαρά ότι επιτέλους θα είχα την ευκαιρία να ενταχθώ σε μια ομάδα, χωρίς να φοβάμαι ότι κάποιος θα με κοροΐδέψει . Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πολύ.

Μόλις έβαλα τη στολή και μπήκα στο στάδιο, όλες οι συμπαίχτριές μου με κοιτούσαν επίμονα και με σχολίαζαν. Εκείνη τη στιγμή ντράπηκα και ένιωσα κατώτερη από τις άλλες παίκτριες. Όταν τελείωσα την πρώτη μου προπόνηση και πήγα στα αποδυτήρια για να αλλάξω, όλες μου οι συμπαίκτριες, μου επιτέθηκαν. Άρχισαν να με προσβάλλουν και να με κοροϊδεύουν.

Από την άλλη ο προπονητής μου είπε ότι ήμουν πραγματικά καλή και ότι είχα ελπίδες. Αυτό ήταν όμως και το μόνο ευχάριστο γεγονός εκείνη την ημέρα. Το ίδιο συμβαίνει κάθε μέρα στο σχολείο. Περνώντας από τους διαδρόμους του σχολείου, ξέρω ότι κάπου εκεί βρίσκονται οι συμμαθητές μου, όπου πάντα έχουν κάτι προσβλητικό να μου πουν. Και έτσι ακριβώς γίνεται.

Πολλές φορές νευριάζω με τον εαυτό μου και σκέφτομαι ότι δεν θα έχω ποτέ φυσιολογική ζωή, παρά μόνο θα ζω στο άγχος και στην ταπείνωση. Πέρα από εκείνη την αγχωτική πρώτη μέρα στην προπόνηση, οι στόχοι μου και τα όνειρά μου με κράτησαν όρθια. Κάθε μέρα άκουγα ολοένα και πιο αισιόδοξα σχόλια από τον προπονητή μου. Μάλιστα μια μέρα μου είπε ότι είμαι πραγματικά ταλέντο. Με τα χρόνια λοιπόν, γινόμουν ολοένα και καλύτερη παίκτρια.

Όμως, οι προσβολές και οι επιθέσεις δεν σταμάτησαν ποτέ. Στην αρχή μου φάνηκε πολύ δύσκολο να συνεργάζομαι μαζί με τους ανθρώπους που με προσβάλλουν συνεχώς. Δεν άφησα όμως τα προσβλητικά σχόλια να με επηρεάσουν. Έβλεπα λοιπόν με τα χρόνια το όνειρό μου να πραγματοποιείται και να είμαι πια σε ομάδες παγκοσμίου επιπέδου. Πολλοί θεατές με υποτιμούσαν, αλλά εγώ τους απέδειξα ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο αν το θέλεις και προσπαθείς πραγματικά.

Αν έχεις και εσύ γίνει θύμα εκφοβισμού, θα πρέπει να καταλάβεις ότι οι επιθέσεις που σου κάνουν δεν είναι πραγματικά για εσένα, για τα μειονεκτήματά σου ή για κάτι που έχεις κάνει. Εκφοβίζουν το άλλον για να νιώσουν οι ίδιοι πιο δυνατοί ή γιατί δεν έχουν να κάνουν κάτι άλλο, για να ασχοληθούν.

Εγώ νιώθω διαφορετική. Είμαι διαφορετική. Γιατί όμως πιστεύετε ότι το να είσαι διαφορετικός είναι λάθος; Πιστεύω πως κανείς δεν θα μπορέσει να δώσει μια λογική απάντηση σε αυτήν την ερώτηση, εφόσον το να είσαι διαφορετικός ΔΕΝ είναι λάθος! Είναι η ίδια η φύση της ζωής, είναι βασικός της νόμος!
Και να θυμάσαι: ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ, ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ!!
Ζαράρη Κορίνα Γ΄ Τάξη


Για έναν αντρισμό ζούμε!
Και για ακόμα μία φορά, η χώρα μας αποδεικνύει τον "αντρισμό" της.
Έτσι καταντήσαμε. Σχολικό εκφοβισμό το λένε. Είναι ντροπή στην χώρα μας επειδή κάποιοι σκληροί δεν επιτρέπουν σε κάποιους το δικαίωμα να είναι διαφορετικοί, λιγότερο άντρες από αυτό το πρότυπο που έχουν στο χαλασμένο μυαλό τους.

Έτσι καταντήσαμε!
Ένας λιγότερος! Τώρα κοιμόμαστε πιο ήσυχοι. Έχουμε προστάτες, "νταήδες", άντρες γνήσιους. Ανθρώπους που "καθαρίζουν" για εμάς. Ό,τι διαφέρει δεν το δεχόμαστε. Το πετάμε, έτσι απλά, σαν χαλασμένο τυρί. Εδώ φθάσαμε! Έτσι λοιπόν, καθαρίζουμε την κοινωνία και μένουμε εμείς οι σωστοί, οι καθώς πρέπει, απομακρύνοντας τους «διαφορετικούς», ασκώντας τους βία λεκτική, ψυχική, σωματική και ό,τι άλλο επινοήσουμε. Έτσι δείχνουμε εμείς τον "αντρισμό" μας. Κάνοντας πέρα τους άλλους, τις ευαίσθητες και λεπτές ψυχές που τόσο ενοχλούν τον κόσμο, για να δείξουμε το λεβέντικό μας πρόσωπο στην κοινωνία.

Έτσι καταντήσαμε!
Το σημαντικότερο πράγμα που έχουμε να ασχοληθούμε ως κοινωνία είναι ο αντρισμός μας! Και αυτοί τον ντροπιάζουν λένε. Και ποιοι τα λένε αυτά; Αυτοί που δεν γύρισαν ποτέ να κοιτάξουν τα χάλια της χώρας, την πολιτική, τα οικονομικά και κοινωνικά της προβλήματα. Νοιάζονται μόνο για αυτές τις σαχλαμαρίστικες αθλητικές εκπομπές που παρακολουθούν στην τηλεόραση καθημερινά. Αυτά τους έχουν χαζέψει και αποτελούν τη μόνη αλήθεια στα μάτια τους. Και βέβαια το μόνο τους πρόβλημα είναι οι «διαφορετικοί». Τα άλλα όλα είναι λυμένα!
Έτσι καταντήσαμε!
Σταματία Αργύρη
Γ΄ Τάξη





Ο ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ

«Ο εκφοβισμός, είναι μια επαναλαμβανόμενη επιθετική συμπεριφορά, είτε λεκτική είτε σωματική. Είναι μια νοσηρή κατάσταση που πολλές φορές, το άτομο που την βιώνει, οδηγείται και σε αυτοκτονία. Ένας Αλέξης, μια Μαρία, μία Ιωάννα, ένας Βαγγέλης όλα, θύματα αυτού του... εκφοβισμού.»

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο, έκλεισε πίσω του την πόρτα, άφησε την τσάντα κάτω και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Τα χείλη του έτρεμαν. Γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε κάτω. Αμέσως τα δάκρυα έγιναν αναφιλητό. Έκρυψε το πρόσωπο μεσ΄ τα χέρια του. Kαι αυτά έτρεμαν. Σωριάστηκε στο κρεβάτι και άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε τόσο δυνατά που τα αναφιλητά τράνταζαν τους ώμους του.

Πέμπτη απόγευμα, 19 Φεβρουαρίου
«Σήμερα πάλι τα ίδια. Οι ίδιοι χλευασμοί, κοροϊδίες, τα ίδια υποτιμητικά σχόλια, οι απειλές, τα χτυπήματα, οι εκβιασμοί. Μετά από κάθε διάλειμμα έπρεπε να ψάξω για τα πράγματά μου: την τσάντα μου στον κάδο της τάξης, την κασετίνα μου πάνω στην βιβλιοθήκη, τα βιβλία μου πεταμένα κάτω, μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα, ενώ το μπουφάν μου κρεμασμένο έξω, στο περβάζι του παραθύρου. Σήμερα, ήμουν ο χοντρός, η σαρδέλα, το ασχημόπαπο, ο μπούφος, ο ηλίθιος και άλλα τόσα. Σε καμμία περίπτωση δεν ήμουν ο Κώστας.

Η Γιώτα άλλαξε και αυτή. Είναι μια άλλη, ξένη, όχι η γλυκιά που ξέρω. Όταν κάθισα δίπλα της με κοίταξε με ύφος φανερά επιθετικό και προκλητικό. «... αφού δεν σε χωνεύω, τι κάθεσαι δίπλα μου; Φεύγα!», μου είπε με λόγια που με πλήγωσαν. Φυσικά και θύμωσα και αγανάκτησα. Ήταν η μοναδική, η πιο καλή μου φίλη .

Και τώρα είναι που νιώθω εντελώς μόνος. Τώρα είναι που κουράστηκα. Είμαι ο «κακός», ο «χοντρός», ο «βλάκας» ανάμεσα στην «αριστοκρατία». Τι δουλειά έχω εγώ μ’ αυτούς; Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται εδώ και μήνες. Δεν αντέχω άλλο. Βαρέθηκα τις καθημερινές και ασταμάτητες κοροϊδίες, βαρέθηκα τον καθημερινό πόνο, την στενοχώρια, τα δάκρυα. Απλά... βαρέθηκα.»

Άφησε το μολύβι να πέσει από τα χέρια του. Έκλεισε το τετράδιο και το άφησε στην άκρη. Το πρόσωπο του από το κλάμα ήταν κατακόκκινο, ενώ τα δάκρυα είχαν λερώσει τα ροδαλά μάγουλα του. Έκλαιγε με λυγμούς. Δεν είχε άδικο.

Ο Κώστας είναι ένα από τα παιδιά που είναι θύματα εκφοβισμού. Ένα από τα παιδιά που βιώνουν καθημερινά την ταπείνωση, τον φόβο, την ντροπή, την υποτίμηση. Είναι από τα παιδιά που βιώνουν απειλές, εκβιασμό, πειράγματα, παρατσούκλια, κοροϊδία, διάδοση φημών.

Όμως, είναι από τα παιδιά εκείνα που δεν αντιδρούν και που ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές, γιατί φοβούνται να εκφράσουν την κατάσταση αυτή, ντρέπονται. Νιώθουν ότι φταίνε. Νιώθουν διαφορετικά από τα υπόλοιπα παιδιά. Μόνα, απομονωμένα, αγχωμένα και φοβισμένα. Απλά, υποχωρούν. Υποφέρουν όμως. Είναι αβοήθητα, γιατί τις περισσότερες φορές κανείς δεν είναι δίπλα τους να τα βοηθήσει...
Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις τα περιστατικά βίας και εκφοβισμού στα σχολεία δεν αντιμετωπίζονται κατάλληλα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας αποσιωπούνται σκόπιμα, διότι θεωρείται ότι εκθέτουν και στιγματίζουν τους θύτες, τα θύματα και το κύρος του σχολείου ή της κοινωνίας.

Και όμως, ο εκφοβισμός θα συνεχίζει να «βασανίζει» και να αποδυναμώνει τα παιδιά. Είναι λοιπόν αναγκαίο να κατανοήσουμε το πρόβλημα και να λάβουμε μέτρα πρόληψης και υποστήριξης των παιδιών αυτών. Πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε. Απαιτείται να αισθανθούμε τις εμπειρίες των μαθητών. Απαιτείται! Και όταν γίνει αυτό, θα κατανοήσουμε την δύσκολη θέση τους.
Θα καταλάβουμε...
Γκιάτα Έφη
Γ΄ Τάξη