H αθώωση του Γιώργου Γιαννόπουλου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Κώστας Ε. Σκανδαλίδης

Για άλλη μια φορά η Ελληνική Δικαιοσύνη απέδωσε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Και το είπε με μία και μόνο φράση, στέλλοντας ίσως και ένα πολιτικό μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες και σε καιρούς χαλεπούς:
-«΄Ολοι αθώοι»!

Δεν χρειάσθηκε να αναλύσει ούτε σκεπτικό, ούτε να αναφερθεί αναλυτικά σε έναν έναν από τους έξι τελούντες μέχρι χθες υπό κατηγορία. Αλλά και πριν την απόφαση, ο εισαγγελικός λειτουργός είχε κάνει την πρότασή του με πλήρη νηφαλιότητα:
-«’Ολοι αθώοι»!

Πρωτίστως, λοιπόν, ανήκουν τιμές στην Ελληνική Δικαιοσύνη και πιο συγκεκριμένα στους συγκεκριμένους Δικαστές που δεν πτοήθηκαν, που δεν αποδέχτηκαν ασμένως και αβασάνιστα τις κατηγορίες με τις οποίες ένας άλλος εισαγγελέας τους είχε παραπέμψει στο ακροατήριο και μάλιστα με βαριές κατηγορίες, όπως εκείνες της υπεξαίρεσης, της αλλοίωσης εγγράφων, της απιστίας κ.λπ.

Και δεν εξέδωσαν οι Δικαστές την απόφασή τους στο «πόδι». Κάθε άλλο. Επί δύο σχεδόν ημέρες, βασάνισαν τη σκέψη τους, είδαν όλες τις κατηγορίες σε βάθος διυλίζοντας τον «κώνωπα», υπέβαλλαν συνεχώς και αδιαλείπτως ερωτήσεις επί ερωτήσεων σε όλους τους μάρτυρες αλλά και τους κατηγορούμενους, ξετύλιξαν όλο το νήμα από το κουβάρι της σκευωρίας.

Τον μοναδικό μάρτυρα κατηγορίας τον κ. Μανώλαρο, τον είχαν «όρθιο» επί πέντε και πλέον ώρες και τον «απογύμνωναν» με καταιγιστικές, λεπτομερειακές και ουσιαστικές ερωτήσεις, έως ότου τον «ανάγκασαν» να δεχθεί, ότι κανένας δεν υπεξαίρεσε έστω και ένα ευρώ, ερχόμενος πολλές φορές σε πλήρη αντίθεση με την περιβόητη έκθεσή του, με την οποίαν όμως κατάφερε να «στείλει» στην αίθουσα του Εφετείου έξι αθώους ανθρώπους, ανάμεσα στους οποίους και τον πρώτο πολίτη της πόλης μας, τον επί μια ολόκληρη 12ετία Δήμαρχο της Ρόδου. Τον μακροβιότερο Δήμαρχο του τόπου, τον Γιώργο Γιαννόπουλο.

Αλλά ας είναι όμως. Πέρασε σχεδόν μια 10ετία ολόκληρη για να αποδείξει την αθωότητά του ο Γιώργος Γιαννόπουλος. Και βεβαίως δεν ήταν η πρώτη δίκη. Απλώς ήταν η τελευταία από μία σειρά υποθέσεων, που άλλες έφτασαν στο ακροατήριο, άλλες πήραν το δρόμο του αρχείου. Και σε όλες, μα όλες ο Γιώργος Γιαννόπουλος βγήκε αθώος.

Έτσι έμεινε η ντροπή σε όλους εκείνους οι οποίοι είτε ηθελημένα, είτε από υπερβολικό ζήλο, είτε από άγνοια, είτε από ανθρώπινη κακότητα, είτε από μικρότητα και μικρόνοια «κατασκεύασαν» όλες αυτές τις σκευωρίες για να τον εξοντώσουν πολιτικά.

Γιατί περί αυτού επρόκειτο. Δεν είχαν ούτε το πολιτικό δέμας, ούτε την πολιτική συγκρότηση για να τον αντιμετωπίσουν ως «αντίπαλο» πολιτικό. Κι έτσι εφηύραν τον «εύκολο» δρόμο των δικαστηρίων και της πολιτικής εξόντωσης, με ένα και μόνον σκεπτικό:

να αποδείξουν πάση θυσία ότι πρόκειται για ανήθικο άνθρωπο, ο οποίος κατασπατάλησε ή και υπεξαίρεσε το δημοτικό χρήμα που η πόλη τού εμπιστεύτηκε! Τόσο κοντοί στο μπόι και κοντόφθαλμοι στην όραση. Και συνείργησαν βεβαίως ορισμένοι. Όλοι του ιδίου αναστήματος και πολιτικού διαμετρήματος.

Δεν ήταν τυχαίο, πως στην αγόρευσή του ο πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου κ. Κώστας Σαρρής, απευθυνόμενος στην έδρα θα κάνει έκκληση στους Έλληνες Δικαστές, λέγοντας:
-«Επιτέλους, όχι άλλοι Μανώλαροι»!

Όμως, παρά την αθωωτική απόφαση, θα παραμένει ένα ερώτημα βασανιστικό:
-Γιατί η ελληνική νομοθεσία να μην προβλέπει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου έξι άνθρωποι υπέστησαν όλη αυτή την ηθική μείωση με τόσο βαριές κατηγορίες, αλλά και υλική επιβάρυνση, όχι αμελητέα, αθωώνονται ομόφωνα ύστερα από περίπου δέκα χρόνια, ο καταγγέλλων ή οι καταγγέλλοντες να μην έχουν και αυτοί τις συνέπειες του νόμου, έτσι ώστε να μάθουν να μην στέλλουν αθώους στο «απόσπασμα»;

Είναι μια απορία αυτή, που θα εξακολουθώ να την έχω. Και μάλιστα σε μια χώρα όπου η πολιτική δίωξη εξακολουθεί να ανθίζει!

Θα ήθελα όμως να καταθέσω και την προσωπική μου άποψη, με πολύ λίγα λόγια, για τον Γιώργο Γιαννόπουλο και τους υπόλοιπους, αφού για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια βρεθήκαμε μαζί.

Για τον Γιώργο Γιαννόπουλο, δεν θα μιλήσω εγώ, αφού η πόλη τον εξέλεξε για 12 ολόκληρα χρόνια να διαφεντέψει τις τύχες της. Ήταν αυτά τα 12 χρόνια τα πιο τυχερά για την πόλη της Ρόδου.

Για τους έχοντες μνήμη, πέραν της προσωπικότητάς του, που έλαμψε σε θέσεις, όπως εκείνες του προέδρου της ΤΔΕΚΔ, του αντιπροέδρου της ΚΕΔΚΕ, του προέδρου των πόλεων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, του αντιπροέδρου του Συμβουλίου Δήμων και Περιφερειών της Ευρώπη, ο Γιώργος άφησε φεύγοντας ένα πλούσιο έργο στην πόλη του.

Το αποχετευτικό και ο βιολογικός καθαρισμός, τα υπόγεια δίκτυα της μεσαιωνικής πόλης, ο περιφερειακός δρόμος, οι πλακοστρώσεις στο ιστορικό κέντρο της πόλης και στα μαράσια, ήταν λίγα μόνον από τα έργα που ο ίδιος οραματίστηκε και υλοποίησε για τη Ρόδο. Το ξαναέγραψα και θα το πω και πάλι σήμερα, στεναχωρώντας ίσως μερικούς: Το πολιτικό ανάστημα του Γιώργου το έχει ανάγκη η Ρόδος, η Δωδεκάνησος, η πατρίδα.

Αλλά και κάτι ακόμα για τον Γιώργο μετά λόγου γνώσεως: Ο Γιώργος Γιαννόπουλος από τον Δήμο της Ρόδου έφυγε φτωχότερος!

Ο Γιάννης Τσιγάρος είναι ένας παθιασμένος επίσης Ροδίτης, ένας άνθρωπος, που τον θυμάμαι όσα χρόνια ζήσαμε μαζί στα κοινά, να βάζει πάντα το χέρι στη τσέπη και να πληρώνει. Το ήθος του, η εντιμότητα, η δοτικότητά του, η φιλία του, είναι για μένα πολύτιμα αγαθά και παρακαταθήκες. Έμοιασε του πατέρα του Θεολόγου που και εκείνος υπηρέτησε με επιτυχία την Αυτοδιοίκηση από την θέση του κοινοτάρχη Απολλώνων.

Ο Στέφανος Δημητράς, έμεινε στην ιστορία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως ένας από τους πλέον επιτυχημένους κοινοτάρχες και δημάρχους του νησιού (κοινοτάρχης Σορωνής και Δήμαρχος Καμείρου για 24 χρόνια αν δεν κάνω λάθος), ένας από τους πιο ηθικούς και έντιμους αυτοδιοικητικούς και συμπολίτες μας. Μου έχει διδάξει το ήθος του, και τους χαμηλούς του τόνους, τα οποία πάντα με ενθουσίαζαν.

Ο Μάρκος Κουφός, ταμίας του Δήμου, ένας έμπειρος και αεικίνητος ταμίας, που δεν κλεινόταν στα στενά πλαίσια του ταμείου, αλλά σε εποχές δύσκολες οικονομικά, πάντα έτρεχε ακόμη και ως την Αθήνα για να εισρεύσουν πόροι στο ταμείο του Δήμου, με φόρτο εργασίας και άγχος καθημερινό που του κόστισαν ακόμη και στην υγεία του.

Ο Αντώνης Γονιδάκης, ένας φιλότιμος και άριστος τεχνοκράτης, ενταγμένος στο επιστημονικό προσωπικό του Δήμου και πάντα δίπλα στον Δήμαρχο, με γνωστικό πεδίο χρήσιμο και αναγκαίο στα προβλήματα της πόλης και την επίλυσή τους, προσηνής και εργασιομανής.

Η Θέμις Σάρλη, η προϊσταμένη του λογιστηρίου του Δήμου, μία υπάλληλος με γνώση και εμπειρία στο αντικείμενό της, εμένα τουλάχιστον με πλούτισε με την παρουσία της στη θέση ευθύνης που της ανατέθηκε τότε και δεν με διέψευσε ποτέ για την επιλογή αυτή.

Αλλά θα ήταν παράλειψη, τέλος, αν δεν γινόταν αναφορά και στους συνηγόρους υπεράσπισης:

Κάνοντας παράφραση της εκφώνησης της αθωωτικής απόφασης «Αθώοι όλοι», θα μπορούσα να πω «Εξαιρετικοί και υπέροχοι όλοι»! Ξεκινώντας από τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου τον κ. Κώστα Σαρρή, θέλω να αναφέρω τους φίλους Φώτη Κωστόπουλο και Γρηγόρη Μοράρη και τον γιο των φίλων μου Βαγγέλη και Δέσποινας Μουτάφη, τον Δήμο Μουτάφη, έναν νέο δικηγόρο με ευρύ και ευοίωνο μέλλον.

Όλοι είχαν μελετήσει τις υποθέσεις στην κάθε τους λεπτομέρεια και δεν επέτρεψαν να διαλάθει τίποτα της προσοχής τους και να «ευδοκιμήσει» ως κατηγορία εναντίον των πελατών τους. Ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας, ο κ. Μανώλαρος, «μαρτύρησε» με τις ερωτήσεις τους.

Δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό, τέλος, να πω, πως η απολογία του Γιώργου Γιαννόπουλου, ίσως θα έπρεπε να απομαγνητοφωνηθεί και να δοθεί στη δημοσιότητα. Έχουμε να διδαχθούμε ως αναγνώστες και ως πολίτες αυτού του τόπου πολλά.

Η αθωωτική αυτή απόφαση, είναι σημαντικό, ότι έρχεται σε μια εποχή τόσο μίζερη και τόσο εχθρική απέναντι στους θεσμούς και τα πρόσωπα που τους υπηρετούν. Μια εποχή εύκολης κατηγορίας τόσο για τους αυτοδιοικητικούς όσο και για τον πολιτικό κόσμο της χώρας και αυτό λέει πολλά.