Το τσιλόνερο της «Σταφύλιας» στη Λάρδο

Γράφει ο Κώστας Ε. Μηνέττος
Συντ/χος Εκπ/κός

Την περιοχή της «Σταφύλιας», εκεί όπου σήμερα το λιμανάκι της Λάρδου, τη γνώριζα από την παιδική μου ηλικία, όταν ο αείμνηστος πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του στο «τσιλόνερο». ΄

Ετσι λεγόταν το νερό που ανάβλυζε στην ακροθαλασσιά, εκεί όπου τη δεκαετία του 1970 κτίστηκε εργοστάσιο γυψοποιϊας και κατασκευάστηκε πριν μερικά χρόνια το λιμανάκι της Λάρδου.

Στη θαλάσσια εκείνη περιοχή ερχόμασταν συχνά, αργότερα, στα γυμνασιακά χρόνια, ψαρεύοντας με τα πρώτα ψαροντούφεκα που λίγοι διέθεταν τότε στη Ρόδο και ακόμα λιγότεροι χειρίζονταν.

Το «τσιλόνερο» ήταν ένα καθαρτικό νερό με υφάλμυρη γεύση, αποτελεσματικό στις παθήσεις της χολής και άλλων οργάνων. Ανάβλυζε εκεί όπου η θάλασσα έγλυφε τα πόδια της στεριάς, ανάμεσα σε βράχια και μαζευόταν με τα «κουμάρια», τα αλουμινένια κύπελλα της εποχής.

Η δράση του ήταν γρήγορη. Αυτός που το έπινε, έπρεπε ν΄αναζητήσει καταφύγιο στα κοντινά βράχια πάνω από τον αμαξιτό δρόμο, γιατί, αν δεν « ..συφτανόταν….», θα ΄πρεπε να ψάχνεται ….για …εσώρουχο!

Οι συγχωριανοί μου γνώριζαν καλά τα ευεργετικά του αποτελέσματα. Σε ομάδες των 4 – 5 ατόμων προγραμμάτιζαν τις επισκέψεις τους στην περιοχή την άνοιξη και το φθινόπωρο.

Συνηθισμένο μέσο μετάβασης το γαϊδουράκι.
Ο αναβάτης έπαιρνε μαζί του και την πήλινη «αρχαγγελίτικη» σουράδα ή σταμνάκι, που το γέμιζε στην επιστροφή, ώστε η θεραπεία να έχει συνέχεια στο σπίτι μέχρι την επόμενη μετάβαση.

Οι επισκέψεις - συνεδρίες θα τις λέγαμε σήμερα στη γλώσσα της Ιατρικής- στη «Σταφύλια» γίνονταν δύο φορές την εβδομάδα και για διάστημα είκοσι έως τριάντα ημερών.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων η θεραπεία και η διάρκειά της γινόταν με σύσταση γιατρών της Ρόδου ή και αγροτικών.

Άλλοι πήγαιναν με δική τους πρωτοβουλία, έχοντας ακούσει συγχωριανούς τους που είχαν δοκιμάσει το καθαρτικό νερό. Και ήταν αρκετοί απ΄αυτούς, που βεβαίωναν για τα ευεργετικά του αποτελέσματα σε παθήσεις της χολής, των νεφρών και του γαστρεντερικού.

Από τότε που στην περιοχή κτίστηκε το εργοστάσιο, το «τσιλόνερο» ξεχάστηκε. Επιπλέον με την πρόοδο στην Ιατρική και Φαρμακολογία, ποιος να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο νερό, να το ψάξει, να το βρει και να το πιει!
Παιδικές αναμνήσεις, σε μια επίσκεψή μου στο λιμανάκι της Λάρδου, το έφεραν στη σκέψη μου.

Ψάχνοντας μάλιστα στο διαδίκτυο, για τυχόν στοιχεία, βρήκα δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος» - Ιούλιος του 2007 – με πίνακα των ιαματικών πηγών της Ελλάδας, όπου για το νησί της Ρόδου αναφέρεται μόνον η «Καλλιθέα». Το «τσιλόνερο», δικαιολογημένα, είναι άγνωστο.

Στις μέρες μας, η τουριστική αγορά της χώρας μας αναζητά να αξιοποιήσει και προβάλει μορφές εναλλακτικού τουρισμού, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση στη, δυστυχώς ...μοναδική βαριά βιομηχανία που μας απένειμε. Είναι μάλιστα διαπιστωμένο από άλλες περιπτώσεις ότι ο ιαματικός τουρισμός προσφέρει προϊόν ελκυστικό και προσοδοφόρο.

Η πατρίδα μας με το πλήθος των ιαματικών λουτρών και πηγών της μπορεί να επενδύσει σ΄αυτή την εναλλακτική μορφή τουρισμού. Η Νότια Ρόδος διαθέτει υψηλής στάθμης ξενοδοχειακή υποδομή, μοναδικές παραλίες, πανέμορφα φυσικά τοπία και πολλά ιστορικά μνημεία.

Μια προσπάθεια συνεπώς από μέρους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και των ξενοδόχων της περιοχής, για επανεύρεση του «τσιλόνερου», επιστημονικής ταυτοποίησης και αξιοποίησής του, είναι βέβαιο, ότι θα ωφελούσε το ροδιακό τουρισμό και την οικονομία του τόπου.