Ωτοακουστική τηλεοπτική δημοσιογραφία
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 200 ΦΟΡΕΣ
Οι κατά τα άλλα «αμερόληπτοι» δημοσιογράφοι, έχουν συνήθως χωμένο μέσα στο αφτί τους ένα βίσμα στο χρώμα του ανθρώπινου σώματος για να μη διακρίνεται, ή καλά «καμουφλαρισμένο» κάτω από τα μακρυά μαλλιά των Ελληνίδων τηλεοπτικών δημοσιογράφων ιδίως του κέντρου, που μοιάζει είναι σίγουρα ακουστικό υπό μορφή ασύρματου δέκτη, τηλεφώνου και που πολλές φορές οι δημοσιογράφοι χωρίς ντροπή το σπρώχνουν καλά μέσα στο αφτί τους, για να ακούνε αυτά που τους «υπαγορεύει» ο συντονιστής της εκπομπής.
Δεν γνωρίζω αν οι κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και της ελεύθερης δημοκρατικής τηλεδημοσιογραφίας, επιτρέπουν στον επαγγελματία δημοσιογράφο που εν προκειμένω ασκεί κοινωνικό λειτούργημα και θα πρέπει να είναι ανεξάρτητος στη σκέψη και στο λόγο, αληθινός δίκαιος και ειλικρινής και να μεταφέρει μόνον αλήθειες, να του υπαγορεύει ο συντονιστής της εκπομπής-παραγωγός- τι να ρωτήσει και ποιόν και πώς να ρωτήσει, αλλά και τι να απαντήσει, αυτό νομίζω ότι συμβαίνει, εκτός αν πρόκειται για άλλους είδους συνεργασία, που μόνον αυτοί γνωρίζουν.
Διότι όλοι είμαστε πελάτες, ακροατές, ή τηλεθεατές και πιθανά θύματα των «στημένων;» τηλεοπτικών εκπομπών και δελτίων, θέμα το οποίο αν έτσι υφίσταται και λειτουργεί πρέπει να απασχολήσει σε ειδική συνεδρία το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, γιατί η τηλεόραση κυρίως ασκεί τρομερή επιρροή, στον τηλεθεατή, και δεν είναι καθόλου μα καθόλου σωστό να δέχεται «πιθανά» μια καλοστημένη παραπληροφόρηση.
Ερασιτέχνης της δημοσιογραφίας ο ίδιος δηλώνω ότι μπορώ και εκφράζομαι ελεύθερα, υπόλογα όμως και υπεύθυνα έναντι του Τύπου που φιλοξενεί τα κείμενά μου, αλλά και έναντι όλων όσων με διαβάζουν και με κρίνουν.
Γράφει ο Γεώργιος Β. Παπαγεωργίου