Υπάρχουν ιστορίες που έχουν μείνει χαραγμένες στην ψυχή μου
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 1362 ΦΟΡΕΣ
O Τζαμίλ Αλ Ράτζλε μιλά για το ταξίδι θανάτου εκατοντάδων συμπατριωτών του
Σύριος και ο ίδιος γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα για την πατρίδα του και βέβαια την γλώσσα που είναι απαραίτητη για να γίνει η συνεννόηση με τους αλλοδαπούς, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους δεν γνωρίζουν άλλη!
Είναι αυτός που αρκετές φορές έχει κάνει τους αλλοδαπούς να του «αποκαλύψουν» τους διακινητές τους, αλλά και αυτός που θα εμπιστευθούν οι αρχές για να του αναθέσουν το δύσκολο έργο του μεταφραστή. Και όλα αυτά ο Τζαμίλ Αλ Ράτζλε τα κάνει εθελοντικά αφού μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί τρόπος για την πρόσληψη του. Ο Τζαμίλ ζει στη Ρόδο μαζί με την οικογένεια του. Την γυναίκα του και τα δύο του αγόρια, ενώ πρόσφατα ο ένας του γιος παντρεύτηκε και ελπίζει σύντομα να τον κάνει παππού!
Όλα αυτά τα χρόνια είδε συμπατριώτες του να έρχονται και να φεύγουν. Άλλοι να τα καταφέρνουν και να επιτυγχάνουν τον σκοπό τους, να φτιάξουν δηλαδή τη ζωή τους σε μία ασφαλέστερη χώρα και άλλους να θρηνούν για το χαμό αγαπημένων προσώπων που απλώς … δεν τα κατάφεραν!
Είχε πολλές ιστορίες να μας διηγηθεί ο Τζαμίλ για τα ταξίδια των Σύριων προς την περιοχή μας, «το ταξίδι θανάτου» όπως ο ίδιος το αποκαλεί, αφού ουδείς από τους συμπατριώτες του γνωρίζει αν τελικά θα καταφέρει να φθάσει σώος στον προορισμό του!
Για όλα μας μίλησε ο Τζαμίλ, για την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα του, τις συνθήκες που αναγκάζουν τους συμπατριώτες του – όσους μπορούν- να φεύγουν, μα περισσότερο μας αφηγήθηκε τις ιστορίες αυτές που τον συγκλόνισαν και έχουν μείνει χαραγμένες στην ψυχή του!
Ποια ήταν η ιστορία αυτή που σου έμεινε περισσότερο και σου έρχεται πρώτη στο μυαλό;
Αυτό που με στεναχώρησε περισσότερο από όλα ήταν ένα ναυάγιο που έγινε τον Οκτώβριο έξω από τη Ρόδο, με 90 επιβάτες. Σε αυτό το πλοίο επέβαινε ένας πατέρας με την κόρη του 8 ετών. Τις στιγμές του ναυαγίου, την ώρα που περνούσαν το εμπορικό πλοίο και το πλοίο του εμπορικού ναυτικού, το σκάφος που βυθιζόταν είχε μέσα και γυναίκες και παιδιά. Βοήθησαν όσο μπορούσαν να επιβιβαστούν στο εμπορικό πλοίο τα γυναικόπαιδα.
Ο συγκεκριμένος πατέρας βοήθησε όλους τους αλλοδαπούς όμως ο ίδιος δεν τα κατάφερε και χάθηκε! Έως τώρα αγνοείται ενώ η μητέρα του κοριτσιού έχει σκοτωθεί στην Συρία και έμεινε μόνη της! Το κοριτσάκι ήρθε μετά από 15 μέρες από τον Καναδά ο θείος της και την πήρε μαζί του καθώς ήταν ο μοναδικός της συγγενής, δεν είχε άλλον στον κόσμο! Άλλη μία συγκλονιστική ιστορία εκτυλίχθηκε στην Σύμη, ένα 20χρονο παιδί με την 47χρονη μητέρα του (πριν 2-3 μήνες) βγήκαν μαζί με άλλους αλλοδαπούς στην Σύμη και η γυναίκα δεν πρόλαβε να βγει στην ακτή.
Έπαθε ανακοπή και πέθανε η μητέρα! Μία άλλη φορά, είχαμε ένα παλικάρι 23 ετών τότε, στην Ασφάλεια στη Ρόδο από Συρία μαζί με άλλους 6-7 που είχαν βγει και είχαν συλληφθεί. Είδα το χρώμα του και δεν μου άρεσε, δεν ήταν καλό. Και το όνομα του είναι Ασέμ. Τον ρώτησα τι έχει και μου έδειξε στο χέρι όπου είχε ένα αυτοκόλλητο από κάποιο νοσοκομείο, μετά μου ανοίγει το πουκάμισο και είδα ότι κρεμόταν μία βελόνα.
Τότε φωνάζω στο γραφείο του – έναν εξαιρετικό αξιωματικό τον κ. Γεωργακάκο- και του λέω «κ. διοικητά το παιδί κάνει αιμοκάθαρση και έπρεπε να κάνει τρεις φορές την εβδομάδα». Αμέσως με εντολή του κ. Γεωργακάκου μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και έκανε την αιμοκάθαρση ο 23χρονος και σώθηκε.
Την ίδια δε ημέρα είχανε φτιάξει τα χαρτιά του και πάλι με εντολή του κ. Γεωργακάκου – γιατί εκτός από διευθυντής είναι και άνθρωπος- έφυγε από Ρόδο για Αθήνα ο 23χρονος για να συνεχίσει εκεί την θεραπεία του! Το συγκεκριμένο παλικάρι είχε κατεστραμμένα και τα δύο νεφρά και του ζητούσαν 80000 για να κάνει μεταμόσχευση.
Με το πρόσφατο ναυάγιο έζησες πολλά, ήσουν από πολύ κοντά σε όλους, από την πρώτη στιγμή. Τι αισθάνεσαι;
Στεναχώρια. Είναι και αυτοί άνθρωποι, είχαμε δύο εισαγγελείς που ήρθαν με αυτόν τον τρόπο. Απλώς δεν ήθελαν να δουλέψουν για το καθεστώς του Ασάντ και προτίμησαν να φύγουν από Συρία. Και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσαν να έρθουν στην Ευρώπη ήταν με φουσκωτό.
Ακόμη και για τους δύο εισαγγελείς! Με το σκάφος που ναυάγησε την περασμένη εβδομάδα είχαμε δύο πολιτικούς μηχανικούς, έναν χειρουργό έναν παθολόγο και δύο γυναίκες αρχιτέκτονες. Είναι σπουδαγμένοι άνθρωποι και αγγλικά μιλάνε αλλά πάνε στην πρεσβεία της χώρας που θέλουν να επισκεφθούνε τους ζητάνε βίζα και μόλις δουν Συριακό διαβατήριο τους διώχνουν! Δεν έχουν άλλη επιλογή έρχονται με αυτόν τον τρόπο. Και τους δέχεται η Ευρώπη.
Εφόσον πρόκειται να τους δεχτεί γιατί δεν το κάνουν από την αρχή, δίνοντας τους βίζα ώστε να μην κινδυνεύσουν να πνιγούν, αλλά ούτε και να χρειάζεται να πληρώσουν τόσα χρήματα; Και δεν ξέρουν και αν φθάσουν! Αυτό είναι ταξίδι θανάτου για μένα!
Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στη Συρία από αυτά που μαθαίνεις από τους συμπατριώτες σου που έρχονται;
Χάος! Μία ξεφεύγουν από τους τζιχαντιστές, μία από τους μισθοφόρους, δεν ξέρουν τι να κάνουν οι άνθρωποι είναι σε απόγνωση. Ηλεκτρικό ρεύμα και νερό δίνουν στους κατοίκους για μία ώρα κάθε δύο ημέρες, πετρέλαιο να βάλουν στο καλοριφέρ να ζεσταθούνε δεν υπάρχει, κάθονται κάτω από τις κουβέρτες, τρόφιμα σε μερικές περιοχές όπως στη Δαμασκό υπάρχουν, όμως σε άλλες πόλεις όπως Χαλέπι κ.α. υπάρχει πρόβλημα.
Όπου φτωχός και η μοίρα του. Αυτός που έχει φεύγει από Συρία, αυτός που δεν έχει μένει εκεί και πεθαίνει. Για αυτό και πουλάνε σπίτια, πουλάνε αυτοκίνητα, χρυσά για να φύγουνε, δεν έχουν άλλη επιλογή.
Υπάρχει πολύς κόσμος απέναντι που περιμένει να έρθει εδώ.
Αυτό αληθεύει, το έχουνε πει και ίδιοι παράτυποι μετανάστες ότι χιλιάδες (για να μην πω εκατοντάδες χιλιάδες) περιμένουν για να έρθουν. Γιατί είναι διάφοροι διακινητές, ξεκινάνε από Φετιγέ, Μαρμαρίς Μπόντρουμ αλλά η «βάση» όλων αυτών των διακινητών είναι η Σμύρνη. Και τους στέλνουν από εδώ και από εκεί ανάλογα με την συμφωνία που κάνουν. Και τους ξεγελάνε.
Τους λένε ότι θα τους μεταφέρουν με κότερο σε μαρίνα θα έχει κέτερινγκ κ.λ.π. και τελικά τους αφήνουν σε ερημικές παραλίες όπου τους πήγαν με φουσκωτό ή άλλο σαπιοκάραβο και πολλές φορές με την απειλή όπλου τους αναγκάζουν να αποβιβαστούν δεν υπάρχει επιστροφή. Ακόμη και για την διάρκεια του ταξιδιού τους λένε ότι είναι μία ώρα και μπορεί να κάνουν μερικές φορές 20 ώρες 15 ώρες, ανάλογα τον καιρό.
Τώρα βάζουν Σύριους που γνωρίζουν πώς να κυβερνήσουν το σκάφος για να τους φέρουν και οι οποίοι θέλουν να πάνε στην Ευρώπη. Τους λένε λοιπόν ότι δεν θα τους πάρουν χρήματα και τους καθοδηγούν τι να κάνουν όταν φθάσουν. Αν το σκάφος είναι φουσκωτό να το καταστρέψουν και αν είναι ξύλινο να το αφήσουν να πέσει σε βράχια ώστε να πάνε οι λιμενικοί να τους διασώσουν.
Στο σκάφος το οποίο χωράει 15-20 άτομα βάζουν εκατό, και με καλό καιρό να έρθει θα βουλιάξει! Και είναι μεγάλο το ταξίδι, άλλοι κάνουν εμετό άλλοι λιποθυμούν! Φυσικά δεν υπάρχουν κανόνες ασφαλείας, οι ίδιοι πηγαίνουν και αγοράζουν σωσίβια – όσοι μπορούν- γιατί στην πλειοψηφία τους δεν ξέρουν κολύμπι! Οι πιο πολλοί δεν έχουν δει ποτέ πριν θάλασσα, δεν έχουν πισίνα, ούτε χαβούζα πώς να ξέρουν κολύμπι! Και έτσι πνίγονται στη θάλασσα.
Προορισμός των παράτυπων αλλοδαπών είναι η Ελλάδα;
Η Ελλάδα για αυτούς είναι πέρασμα, θέλουν να πάνε σε άλλες χώρες. Το 99% που έρχονται θέλουν να πάνε Σουηδία διότι εκεί τους δίνουν σπίτι, μισθό, τους δίνουν κουπόνια για να πάρουν τρόφιμα δωρεάν από το σούπερ μάρκετ.
Μετά τους δίνουν κανονική άδεια παραμονής και έπειτα ένα ταξιδιωτικό έγγραφο για να πάνε όπου θέλουν. Η Ελλάδα δεν μπορεί να τους βοηθήσει σε αυτό το βαθμό γιατί και εμείς οικονομικά σαν χώρα είμαστε δύσκολα. Το μόνο που προσφέρει η Ελλάδα είναι αυτό το χαρτί που παίρνουν και δεν θεωρείται άδεια παραμονής αλλά απέλασης, ότι δηλαδή έχουν έξι μήνες περιθώριο να φύγουν από τη χώρα. Με αυτό το χαρτί πηγαίνουν Αθήνα, εκεί υπάρχουν άλλοι διακινητές που τους καθοδηγούν από εκεί τους δίνουν πλαστά διαβατήρια και προσπαθούν να φύγουν για άλλη χώρα.
Αυτό που απέμεινε σε αυτούς τους ανθρώπους είναι μόνο η αξιοπρέπειά τους και κοντεύουν να την χάσουν. Υποδομές δεν υπάρχουν, νομίζω ότι όλοι το είδαμε με το πρόσφατο ναυάγιο, όπου έμειναν σε μία αυλή του Λιμεναρχείου γιατί δεν υπάρχει άλλος χώρος! Και να είναι καλά τα παιδιά του Λιμεναρχείου γιατί το ζω μαζί τους από την αρχή, από την τσέπη τους από το δικό τους μισθό, αγόραζαν πράγματα για τους αλλοδαπούς.
Οι διασωθέντες του ναυαγίου ευχαριστούν και τους Λιμενικούς και τον Ροδιακό λαό που βοήθησε σε αυτή την επιχείρηση, διότι πιστεύω πως αν αυτό το συμβάν συνέβαινε νύκτα δεν θα έβγαινε κανένας ζωντανός. Και αν γινόταν μεσοπέλαγα ακόμη χειρότερα. Ευτυχώς που ήταν εννιάμιση το πρωί και περνούσαν οι άνθρωποι και είδαν και βοήθησαν!
Δυστυχώς όμως δεν στάθηκαν τυχεροί ο 23χρονος Σύριος και η μητέρα με το παιδάκι από την Ερυθραία. Έχω δει πολλά όμως συγκλονίστηκα με το πεντάχρονο αγόρι! Δεν είναι λίγο να βλέπεις πτώμα παιδιού δίπλα από τη μάνα του!
Με κάποιους δένεσαι περισσότερο, κρατάς επαφή, έχεις μάθει για την εξέλιξη τους;
Βεβαίως πολλοί είναι αυτοί που ζητάνε τον αριθμό του τηλεφώνου μου και μετά από καιρό με καλούν και μου λένε ότι βρίσκονται είτε Γερμανία, είτε Σουηδία, αν είναι καλά… Κάποιοι μάλιστα με έχουν προσκαλέσει να πάω να τους βρω να κάνω διακοπές και να με φιλοξενήσουν!
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
