En toen bleef het echt stil: de fade-out dreigt te verdwijnen

Volgens de één een lullig truukje, volgens de ander een cadeautje aan het einde van een liedje: de fade-out. Zeer populair in de jaren tachtig, maar anno 2014 is het stil rondom dit fenomeen waarbij het volume aan het einde van een liedje steeds zachter wordt. Waarom faden we niet meer?

U kent het wel: een refrein dat tot aan het einde doorgaat en langzaam verdwijnt, of een solo die op het laatst wordt ingezet en dan door het afnemende volume wegsterft. Of een koortje dat aan het einde nog even opduikt: de fade-out is meer dan even het volume tijdens de laatste paar seconden van een liedje naar beneden draaien:

Dat koortje blijft hangen, lang nadat het nummer is afgelopen. Zoals Slate schrijft:

“Een fade-out wekt de suggestie dat het nummer ook buiten de fysieke vorm blijft bestaan; voor de luisteraar is het alsof het nooit stopt.”

Hey hey fade

Maar: het lijkt alsof er steeds minder aan faden wordt gedaan. Bij Slate gingen ze daarom een analyse uitvoeren van alle eindlijsten van 1943 (!) tot en met 2013. Wat blijkt: de jaren zestig tot en met de jaren tachtig waren de Gouden Eeuw van de fade-out, met als onbetwiste hoogtepunt 1986. In dat jaar eindigde ieder nummer met een langzaam verdwijnende solo of refrein, zoals Survivor’s Burning Heart.

Hoe anders is dat nu. In 2003 worden nog zeven songs met een fade-out genoteerd, daarna wordt het rap minder. In 2011 en 2012 zijn er zelfs geen songs in de top-10 te vinden met een fade-out, en vorig jaar eindigde alleen Blurred Lines van Robin Thicke zo. Of men bij dat nummer specifiek tot aan het einde bleef luisteren of toch vooral kijken, is dan weer een andere vraag:

Wel of geen Blurred Lines: we leven in ieder geval in zeer fade-outonvriendelijke tijden. Naar het waarom achter het verdwijnen van de fade-out en de opkomst van cold endings in muziek, schreef Slate een fraai verhaal.

(En omdat het kan: nog een fade-out, met glorieus haar)