เช้านี้เราไปขับรถมา คุณน้าพาออกถนนใหญ่ครั้งที่สอง มีอากงนั่งเป็นเพื่อน
มีคำพูดของน้าชายบางคำที่มันสะกิดใจเรา

“คิดจะขับรถต้องมีความรับผิดชอบมากขึ้น เพราะทุกครั้งที่มีคนอื่นนั่งไปด้วย นั่นความว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณต้องรับผิดชอบชีวิตพวกเค้า”

“สไตล์ขับรถก็เหมือนจีบหญิง เราจะนุ่มนวล อย่างตอนเปลี่ยนเลน จะค่อยๆเลาะไป หรือกระโชกโฮกฮาก คิดจะเปลี่ยนเลนก็หักพวงมาลัยทันทีล่ะ”

ก่อนเข้าบ้านแวะไปกินอาหารใต้ ร้านครัวสะตอ 100% ตอนเที่ยง

กลับมาหลับยาว สงสัยตื่นเช้า รู้สึกตัวอีกทีก็เกือบสี่โมง แล้วก็คิดถึงเธอ เราเลยลุกขึ้นมาเอาความคิดที่มันวนเวียนอยู่ในหัวมาหลายวันออกมาซะที นั่นคือการเขียนบรรยายสิ่งดีๆที่เราได้พบเจอแต่ละวัน เผื่อวันนึงที่เธอกลับมาคุยกับเรา ช่วงเวลาที่ขาดหายไปจะถูกแทนที่ด้วยความทรงจำเล็กๆที่เราเก็บไว้ให้เธอผ่านบันทึกเหล่านี้

เรานั่งเขียนย้อนหลังตั้งแต่วันที่ 19 มิ.ย. จนถึงวันนี้ ตั้งแต่ช่วงเย็นจนเสร็จก็ตีสองครึ่ง
ได้เวลานอนแล้ว..

ฝันดีนะ 😀

ปล. ไม่รู้ว่าเธอรู้หรือยังว่า ไม่กี่วันก่อน ม.เราประกาศยุติการรับน้องหอพัก โดยคะแนนเป็นเอกฉันท์แล้วนะ
ลองดูที่นี่ http://on.fb.me/1ST9GHc หรือ http://on.fb.me/1fVD6pT
(ข้อมูลจากแฟนเพจ ‘ศูนย์ข่าวชุมชน ม.เกษตรศาสตร์’)

ปล2. วันนี้เราส่ง & แชร์รูปนี้ไปให้หลายคนเลย
ถ้าเราส่งให้เธอได้ คงส่งให้เป็นคนแรกเลยล่ะ ^^

อาทิตย์นึงแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน

วันนี้เรานั่งเลือกรูปที่คนที่มาเล่นเป็นส้มในหนังส้นเรื่องใหม่ของเรา มีคนส่งรูปมาเกือบ 100 คน เราคัดเหลือ 4 คนที่น่าสนใจ ไว้จะเรียกมาแคสเร็วๆนี้ล่ะ

ตกเย็นนั่งอ่านคอมเม้นท์บทจากน้องอักษรจุฬาคนนึง
ยาวมาก ไม่รู้จะเริ่มแก้ตรงไหนดี
คิดไม่ออก สมองตัน
คิดถึงแต่เธอ..

วันนี้ช่วงเย็นเราไปตอกเส้นเป็นเพื่อนอาม่า (คุณลุงขับรถมารับที่บ้านตอนบ่ายสอง) ที่ศูนย์การแพทย์แผนไทย สุโขทัย @พุทธวิชชาลัย อาคารเรียนรวมและศูนย์วัฒนธรรมของม.ราชภัฏพระนคร

แล้วเราก็โพสท์สเตตัสลงเฟซบุ๊ค เพราะคิดถึงถึงเธอ..

To Y.

One day when you stop blocking me and found this post.
I want you to know that I’m really sorry to doing anything with you too much.
Because I “never” like anyone like you before.
In fact, I should not hurry and give more time to love.
It was my fault, If I not decided to going to see you on that day,
Today we would still talking.

If I can go back in time would be nice.

I will remember our shortly good moments in the past forever
and hope you will forgive & allow me to talk with you again.

With Reminiscent.

——————————–

เราจะคิดถึงคนที่สำคัญ เมื่อต้องจากกันไป
เราจะคิดถึงวันที่สวยงาม เมื่อเวลาผ่านไป
จะคิดถึงเวลาที่เรามีกัน เมื่อเธอต้องไป
และตอนนี้รู้ไหมว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน
ไม่เคย..ไม่เคย จะลืม

https://youtu.be/v0UvOsCi8mc

เมื่อคืนกลับมานอนฟังเพลงนี้แล้วนึกถึงหลวงปู่ที่เราเคารพ ท่านอยู่วัดตรีรัตนาราม จ.ระยอง วัดที่เราเคยบวช อยู่กับท่าน 2 เดือน เมื่อวันที่ 6 มิถุนายน วันเกิดท่านครบ 7 รอบ.. 84 พรรษา เราไม่ได้ไปด้วย ก็กำลังคิดไป BD ย้อนหลังวันเกิดท่านภายในเดือนนี้อยู่เหมือนกัน ก็เลยเป็นอันว่าวันนี้แหละเหมาะที่สุด เพราะน้องชายจะต้องไปทำงานที่ระยองพอดี เราก็นั่งรถตู้ไปก่อน (เพราะงานมีกลางคืน กว่าน้องจะไปถึงระยองก็ค่ำ) ขากลับค่อยนั่งรถกลับมากับน้อง

เราไปถึงคิวรถตู้ BH อนุสาวรีย์ฯ ราว 11 โมงครึ่ง รอครู่หนึ่งรถก็ออก ไปถึง สถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดระยอง ก็ 14.40 น. แล้วก็ต่อรถสองแถวสายปากน้ำไปลงหน้าวัด ก่อนเข้าวัดซื้อขนมห่อละ 5 บาทเอาไปให้หมาในวัด 9 ห่อ

ทุกครั้งที่มาวัดนี้ เรารู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นวัดใหญ่ ต้นไม้เยอะ หมาแยะ พระน้อย ท้ายวัดอยู่ติดปากน้ำ
แล้วทุกครั้งที่เราเจอหลวงปู่ เราจะรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน

วันนี้ก่อนกลับกรุงเทพ แม่เรานัดเจอเพื่อนกับลูกสาวของเค้าอีกครั้งที่ห้าง Market Village หลังเลี้ยงสเวนเซ่นส์และร่ำลากันเสร็จเรียบร้อย น้องเราก็ลากแม่กับพ่อเราไปซื้อรองเท้าผ้าใบต่อ เราก็โดนลากไปด้วย ระหว่างที่เดินๆรอน้องอยู่เราก็ได้ยินเพลงช้าเพราะเพลงนึงที่ห้างเปิด เฮ๊ย โดนมาก! รีบจดเนื้อร้องหาในกูเกิลก็เลยได้รู้ว่าเป็นเพลงใหม่ของวง 25hours ชื่อเพลง “ไม่เคย”

ฉันไม่เคยรู้ คนที่สำคัญ นั้นมีค่าแค่ไหน
ฉันไม่เคยรู้ วันที่สวยงาม นั้นมีค่าเท่าไร
ไม่เคยรู้เวลาที่เรามีกัน นั้นดีเท่าไร
ไม่เคยรู้ว่าความคิดถึงมันทรมานแค่ไหน
ไม่เคย ไม่เคย ไม่เคย

เราจะคิดถึง คนที่สำคัญ เมื่อต้องจากกันไป
เราจะคิดถึง วันที่สวยงาม เมื่อเวลาผ่านไป
จะคิดถึงเวลาที่เรามีกัน เมื่อเธอต้องไป
และตอนนี้รู้ไหม ว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน
ไม่เคย ไม่เคย จะลืม

น้องซื้อเสร็จก็เดินกันไปขึ้นรถ เราเปิดดู MV จาก YouTube ในมือถือ เฮ่ยย ร้องไห้น้ำตาแตกเลยยย คืองานดีมาก ซึ้งมาก แล้วเราก็คิดถึงเธอมากด้วย .. มันเป็นความรู้สึกของเราที่อยากให้เธอรับรู้มากๆ แต่ไม่สามารถส่งถึงได้ 😦
ถ้าเธอกำลังอ่านข้อความนี้อยู่ ลองฟังเพลงนี้ดูนะ

เราตื่นออกไปวิ่งเส้นทางเดิมเป็นวันที่สอง กลับมาก็กินอาหารเช้าที่โรงแรมแล้วออกไปสวนน้ำวานา นาวา

เราไปถึงบ่ายสองกว่าๆ เล่นกับน้องจนถึงห้าโมงเย็นก็ออกมาเจอพ่อกับแม่เราที่นั่งรออยู่ร้านกาแฟ Amazon

ก็สนุกดีนะ แต่สไลเดอร์ที่หวาดเสียวมีอยู่ไม่กี่อัน และก็เล็กกว่าที่คิดไปนิด

ออกจากสวนน้ำก็ไปเยี่ยมแฟนเพื่อนพ่อเราที่โรงพยายาบาลหัวหิน เค้าจะผ่าตัดมะเร็งในมดลูกพรุ่งนี้พอดี

ออกจากโรงพยาบาลก็ไปทานข้าวร้าน โสภาซีฟู้ด ที่เขาตะเกียบ เป็นร้านที่เพื่อนแม่เคยพาแม่กับพ่อเรามาทานเมื่อตอนมาหัวหินครั้งก่อน (แต่เราไม้ได้มานะ) แล้วก็ไปเดินตลาดฉัตรไชยต่อ (Hua Hin Night Market) เราว่าถ้ามาเที่ยวหัวหินแล้วไม่ได้ไปวัดห้วยมงคลกับมาเดินตลาดนี้ถือว่ามาไม่ถึงหัวหินนะ 555

เราซื้อของฝากให้เหล่าอี้ (น้องสาวคุณยาย) ที่สั่งผ่านไลน์มา แล้วก็ซื้อซีดีเพลง Million Ways To Love – Part I มาเปิดฟังบนรถกลับโรงแรม กว่าจะถึงก็เที่ยงคืนกว่า เห็นจะได้

เช้านี้เราตื่นออกไปวิ่งมา ระยะทาง ไอบิส หัวหิน – เดอะ แซงชัวรี (เขาตะเกียบ) แล้ววกกลับ ผ่าน ไอบิส – ไปถึง บ้านแสนสราญ – กลับมาที่ ไอบิส = รวม 7 กิโล ระหว่างทางเห็นคนวิ่ง 3-4 คนด้วยนะ

ช่วงบ่ายสามเราไป รฤก หัวหิน ที่เที่ยวแห่งใหม่เปิดได้ไม่นาน แต่คนน้อยมาก ร้านยังไม่มาตั้งเลย สงสัยต้องรอตอนเย็นๆ เรากินอาหารเวียดนาม ร้านข้างในนั้นแหล่ะ อิ่มแล้วก็ออกมาเดินเล่น ข้างหน้า รฤก มีหุ่นชาวประมงจับปลา สัณลักษณ์ประจำเมืองหัวหินในอดีต เดินเข้ามาข้างในเป็นอาคารไม้ ชั้นล่างขายของที่ระลึก ชั้นบนจัดโชว์นิทรรศการภาพถ่ายหัวหินในอดีต ส่วนใหญ่เป็นภาพขาวดำ ที่นี่ไม่ใหญ่เลย เราว่าต้องรอตอนค่ำ ๆ คนเยอะน่าจะครึกครื้น เพราะมีวงดนตรีเล่นสดด้วย

ออกมาแล้วก็รีบบึ่งรถไป หมู่บ้านศิลปินหัวหิน (Hua Hin Artist Village) แต่ไปถึงก็เกือบ 5โมงเย็นแล้ว มาช้าไปนิด เดินดูไม่เท่าไหร่ก็ปิด ที่นี่มีงานภาพวาดศิลปินโชว์และขายมากมาย

แล้วเราก็ไปไหว้ หลวงปู่ทวดองค์ใหญ่ที่สุดในโลก ที่วัดห้วยมงคลต่อ ไปถึงก็เกือบ 6 โมงแล้ว ครั้งนี้คนน้อยกว่าทุกครั้งที่เราเคยมาวัดนี้เลย เราได้เดินวนสามรอบรอบองค์พระ แล้วก็เดินไปที่ศาลากลางน้ำแม่ชีบุญเรือน บรรยากาศดีมาก แต่เราไม่ได้ข้ามไป ดูน่ากลัวและไม่มีคนเลย

ออกจากวัดเราก็มุ่งตรงไปยังร้านอาหาร เวลา (Time) อยู่ในซอยหัวหิน 78 เป็นร้านเพื่อนของเพื่อนแม่ ที่นี่เมนูแนะนำ ซี่โครงหมู สั่งมาจานใหญ่มากก เห็นว่าเยอะแต่ก็กินกันหมด ก่อนกลับเราขึ้นไปร้องเพลงด้วยนะ ไม่ต้องคิดนาน เราเลือกร้องเพลง Live & Learn จบแล้วพ่อตะโกนขึ้นมาขอให้แถมเพลงของสิงโต นำโชคอีกเพลง เราเลยเลือกร้อง อยู่ต่อเลยได้ไหม ไป แล้วก็กลับโรงแรม

วันนี้เราเดินทางมาเที่ยวหัวหินกับครอบครัว (จังหวัดที่เธอไม่ชอบทะเล) ที่บอกว่าจะมาหาโลเคชั่นถ่ายหนังน่ะเปลี่ยนแผนแล้ว เราจะไปหาบ้านในกรุงเทพแล้วหลอกถ่ายแทน เรามาถึงเย็นแล้ว เข้าพักที่โรงแรม ไอบิส หัวหิน (ibis Hua Hin) ไม่รู้ว่าเธอรู้จักไหม แต่เราไม่แนะนำเพราะห้องเล็กมาก และ Wi-Fi กากสัส

ตกดึกคืนนั้นเราไปกินข้าวที่ร้านอาหารทะเลชื่อ ครัวคุณต้อย ที่เขาตะเกียบ แล้วเราก็ขึ้นไปที่วัดเขาตะเกียบ บนนั้นมีพระพุทธรูปองค์ใหญ่ และมีหน้าผาที่มองลงมาเห็นวิวทะเลข้างล่าง เรายืนมองอยู่นาน รู่สึกสงบดี (อยากให้เธอมาเห็นทะเลตอนกลางคืนด้วยจัง) สักพัก เสียงคนร้องคาราโอเกะเพลง Live & Learn จากร้านอาหารข้างล่างก็แว่วมาตามสายลม บอกให้เราอยู่กับปัจจุบัน.. ซึ่งเราก็พยายามนะ เห็นได้จากวันนี้เราโหลดบทเทศน์หลวงปู่แบนลงเครื่องเล่น MP3 ฟังมาตลอดทาง (มีเผลอหลับไปด้วย) แต่ก็นะ.. การทำจิตให้อยู่กับปัจจุบันมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย

เราลงไปข้างล่าง พ่อแม่ของเรายังคุยกับน้าเจ้าของร้านกับลูกของเธออยู่ เรานั่งรอก็จดบันทึกอะไรไปตามภาษา แล้วก็แอบคิดว่า เราคงได้นิสัยชอบคุยมาจากพ่อหรือแม่ คนใดคนหนึ่งแน่เลย เพราะอะไร เมื่อวานเธอคงเห็นตอนเราชวนเธอและเพื่อนคุย (แต่ไม่รู้ว่าเธอชอบหรือเปล่าไง)

พักใหญ่เราก็เดินทางกลับ ขากลับเราแวะสวนศรี เพราะแม่นัดเพื่อนสมัยเรียนที่อยู่หัวหินไว้ เค้าขายขนมเค้กอยู่ที่ตลาดข้างๆ ระหว่างที่เราเดินดูของไปเรื่อยๆ แล้วก็นึกถึงเธอ มันคงจะดีถ้าเธอมาเดินกับเราด้วยนะ แล้วเราก็เห็นตุ๊กตาแมว..สัตว์ที่เธอชอบด้วยล่ะ เราหยิบมันขึ้นมาดู คิดไปคิดมา ยังไม่ซื้อดีกว่า ยังไม่ถึงว่า ถึงซื้อไปเธอคงไม่อยากได้มันในตอนนี้

จนเกือบเที่ยงคืนเราก็กลับโรงแรมซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสวนศรี
คืนนั้นเราแอบเล่าเรื่องเธอกับเราให้น้องชายที่นอนห้องเดียวกันฟังด้วยล่ะ
น้องเราที่อายุมากกว่าเธอปีนึงและมีแฟนเรียนมหาลัยเดียว และรุ่นเดียวกับเธอ แต่คนละคณะ

19 มิ.ย. และหลังจากวันนี้

จดบันทึกสิ่งดีๆในแต่ละวันที่เราพบเจอ
เผื่อวันที่เธอกลับมาคุยกับเรา
เราจะส่งบันทึกนี้ให้เธออ่านนะ
^^

—————————————————–

เราไม่เคยคิดว่า การตัดสินใจเพียงชั่ววูบของเรา จะเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ และส่งผลร้ายแรงถึงเพียงนี้

ที่เราตัดสินใจไปหาเธอ ทั้งๆที่ตอนเที่ยงก็ชวนเดินงานไปแล้ว แต่เธอบอกว่าวันนี้นัดกับเพื่อนแล้ว เราเข้าใจไปเองว่าเธอคงปฏิเสธเราทางอ้อมมากกว่า เพราะเห็นในเฟซบุ๊คว่าเธอนัดเพื่อนไว้พรุ่งนี้ + เราอยากเซอร์ไพร์สเธอ … แต่เอาเข้าจริงพอไปถึง เรากลับพบว่าเธอมีเพื่อนเดินด้วยจริงๆ ใช่สิเนอะ เธอเป็นคนพูดตรงนี่

บทสรุปของเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตเรานี้คือ อย่าคิดไปเอง และอย่ารีบร้อนกับความรัก

เราขอโทษ