หากลองหันไปถามคนรอบๆ ตัว โดยเฉพาะคุณสาวๆ ว่า \อยากทำอะไรในอนาคต?” คำตอบที่มักจะได้รับส่วนใหญ่ก็คือ \"อยากมีร้านเบเกอรี่ ร้านกาแฟเล็กๆ เก๋ๆ หรูๆ\" ทำให้แอบตั้งข้อสงสัยว่าจริงๆ แล้วพวกเขาต้องการอะไรกันแน่? ภาพที่ถูกสื่อออกมาตามนิตยสารหรือรายการโทรทัศน์ ก็คือร้านหรูๆ สไตล์วินเทจบ้าง สไตล์วิคตอเรียนบ้างที่มีพนักงานยกเค้กสไตล์ฝรั่งเศสฟิวชั่นกับญี่ปุ่น เสิรฟ์พร้อมชาเอิร์ลเกรย์หอมกรุ่น มีเจ้าของร้านนั่งสวยๆ ให้สัมภาษณ์กับสื่อ เพื่อถ่ายทอดแรงบันดาลใจและสไตล์ที่ได้รับอิทธิพลในการตกแต่งร้าน ดังนั้นหลายๆ คนจึงหันไปเรียนทำอาหาร ซื้อเตาอบหรูหรา (ซึ่งในความเป็นจริงพวกร้านค้าเขาก็ยังไม่ใช้อย่างดีขนาดนี้)เพียงเพื่อจะอบขนมไม่กี่ชิ้น ที่ชงกาแฟราคาแพง แล้วก็นั่งฝันถึงวันที่ร้านประสบความสำเร็จมีสื่อมาสนใจ แจกบัตร Privilege เพื่อให้เพื่อนสนิทมาทานและบอกด้วยความภูมิใจว่าฉันเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้านเพื่อได้รับส่วนลด จากประสบการณ์ที่บ้านผมเคยทำขนมเบเกอรี่ขาย พวกคนเหล่านี้ไม่เคยสัมผัสบรรยากาศที่ยืนหน้ามันแผล่บอยู่หน้าเตาอบ พวกเขาอาจจะไม่เคยพบประสบการณ์เวลาที่สินค้าขาดตลาดจนราคาแพงอย่างก้าวกระโดด หรือเวลาที่ต้องถูพื้นเวลาที่มันเลอะไปด้วยคราบไข่และแป้งนั้นมันไม่ได้ดูเก๋หรือหรูหราแบบที่วาดไว้เลย มีแต่ความเหนื่อยยากและความอดทนดุจดั่งอาชีพอื่นๆ ที่ต้องเอาเหงื่อแลกต่างน้ำในการประกอบอาชีพ ผมเคยย้อนกลับไปถามว่า \"ทำไมไม่เริ่มจากการเปิดร้านกาแฟเล็กริมทาง หรือเริ่มจากร้านรถเข็นก่อนล่ะจะได้สำรวจตลาด?” แต่คำตอบที่ได้รับมักจะเป็นสายตาที่ดูแคลนและคำพูดที่คิดว่าเป็นอาชีพที่ฉันไม่มีวันลดตัวไปทำแน่ๆ เมื่อคุณลงทุนสูง และคุณอยากเป็นเจ้าของกิจการอะไรสักอย่างนั่นแปลว่าคุณพร้อมที่จะแบกรับความเสี่ยงที่ตามมาไม่ใช่เพียงแค่การชี้นิ้วสั่ง ทั้งค่าไฟที่เพิ่มจากตู้แช่เบเกอรี่เดือนละหลายพันบาทเอย เค้กที่เหลือค้างและจะต้องทิ้งเอย ค่าจ้างพนักงานทั้งฟูลไทม์และพาร์ทไทม์เอย ชีวิตจริงของเจ้าของมันไม่ได้สวยหรูแบบที่ฝัน หากถ้าไม่รักจริงๆ แล้วโอกาสล้มเหลวทางธุรกิจย่อมมากตามไปด้วย พูดแล้วก็พลางคิดถึงรายการทางสถานีทีวีไทย ที่ชื่อว่า \"ฉันจะเป็นชาวนา\" ที่แพร่ภาพทุกวันจันทร์ เวลา 23.00น. ที่มี อุ้ม สิริยากร พุกกะเวส เป็นผู้ดำเนินรายการ สิ่งที่เป็นภาพสะท้อนของรายการคือภาพแบบ \"สุขนิยม\"ใหม่ และภาพชนบทแบบจินตนาการที่เห็นได้ตามภาพโฆษณาของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย ทุ่งข้าวสีเขียวขจี ดอกฝ้ายปลิวไสว ชุมชนเข้มแข็ง และการเกษตรแบบอินทรีย์ ภาพแบบนี้ดูจะเป็นการ \"สต๊าฟ\" ชาวชนบทให้อยู่ในแบบที่คนเมืองอย่างเรารู้สึกพึงใจที่จะได้เห็น คุณจะไม่เห็นภาพชาวชนบทเรียกร้องอยากจะมีมือถือแบล็กเบอร์รี่ อยากมีมอเตอร์ไซค์ฟิโน่ หรือรถกระบะสักคัน เพราะมันดูจะเป็นสิ่ง \"แปลกแยก\" จากสังคมอุดมคติที่คิดว่าชาวชนบทนั้นต้องเป็นอยู่อย่างพอเพียง การใส่รองเท้าบูทลงไปย่ำทุ่งของคุณอุ้มไม่แตกต่างจากการปลีกตัว 2-3 วันไปนอนโฮมสเตย์และพูดอย่างซาบซึ้งว่า \"ฉันจะเป็นชาวนา\" ภาพของชาวนาในรายการดูช่างเป็นสิ่งโรแมนติกและสวยงามเสมอๆ ภาพที่ชาวนาต้องทนทุกข์จากเพลี้ยกระโดด ภาพพื้นดินแตกระแหง ภาพของเกษตรกรแขวนคอตายจากหนี้ ธกส.จำนวนมากๆ จะไม่ถูกถ่ายทอดออกมาในรายการ เพราะมันรู้สึกไม่รื่นรมย์และขัดแย้งกับความรู้สึก Feel Good เก๋ๆ กับผู้ชมรายการ เหมือนมีคำตอบว่าถ้าชาวนานั้นไม่อยากอดตายก็ให้ทำตัวพอเพียง ใช้ชีวิตกับวิถีธรรมชาติและจงอย่าดิ้นรนให้มีวิถีชีวิตแบบคนเมืองมากนัก บางทีก็แอบตั้งคำถามว่าถ้าคนในเมืองที่ฐานะปานกลางอยากจะมีรถหรูๆ สักคัน หรือบ้านเดี่ยวสวยๆ สักหลังเราเรียกสิ่งนี้ว่า \"การยกระดับคุณภาพชีวิต\" แต่เวลาเราเห็นคนชนบทอยากมีรถกระบะสักคัน หรือมือถือสักเครื่องกลับกลายเป็นว่า \"ทำอะไรเกินตัวและไม่พอเพียง\" ผมจึงไม่ค่อยมั่นใจว่าการที่เรามองโลกในแบบนี้มันโรแมนติกเกินไปหรือเปล่า? สุขนิยมใหม่อาจจะเริ่มจากทัศนคติแบบนี้ก็ได้ เพียงแต่ว่าหากเราปล่อยไปเช่นนี้ทัศนคติดังกล่าวจะเป็นอันตรายหรือไม่? ทั้งต่อตัวเองและผู้อื่นไม่มีใครบอกได้นอกจากตัวของคุณเอง"