Voor veel zeilers is Frans-Polynesië een droombestemming. Sommige blijven er zelfs jaren. We begrijpen wel waarom: het is hier fabelachtig mooi, de mensen zijn vriendelijk en het leven is ontspannen. Maar wij zoeken inspirerende voorbeelden van mensen die een ecologisch houdbare en sociaal rechtvaardige samenleving dichterbij brengen. En willen die verspreiden. Daarom draait onze reis, en daarom willen we verder. Tel daarbij op dat we al ruim vier jaar onderweg zijn. Onze terugreis naar Nederland stellen we liever niet nóg een jaar uit. Maar dan moeten we wel verder kúnnen zeilen.
Wikken en wegen
Na maanden wachten op Tahiti hebben we eindelijk postpakketten met reserveonderdelen ontvangen. Ook dat houdt ons dus niet meer tegen. Maar alle landen ten westen van Tahiti zijn nog steeds dicht, terwijl het orkaanseizoen steeds dichterbij komt. We horen een steeds hardnekkiger stemmetje in ons hoofd en Ivar geeft het als eerste een stem: “Wat is het plan?” begint hij. “Nieuw-Zeeland is Plan A, want ik denk dat we kans maken om toegelaten te worden”, vervolgt hij. “Gepland onderhoud aan Lucipara 2 draagt bij aan de lokale economie, wat de Kiwi’s duidelijk belangrijk vinden.”
Maar wat als onze aanvraag wordt afgewezen – of we horen helemaal niets? Plan B is snel gemaakt: dan blijven we nog een seizoen in Frans-Polynesië. De Marquesas-eilandengroep hebben we nog niet gezien en daar is sinds mensenheugenis geen orkaan langsgekomen. Alleen: waar ligt het omslagpunt en wanneer kiezen we voor Plan B?
Op schoot bij Moeder Aarde
“Nog altijd geen nieuws uit Wellington”, verzucht Floris als hij routinematig onze mailbox checkt. We geven niet op en besluiten het oordeel uit Nieuw-Zeeland op de benedenwindse genootschapseilanden af te wachten. “Dat is alvast een stukje de goede kant op”, schertst Floris. “Voor Plan A ja, maar voor Plan B is het 180˚ de verkeerde kant op!”, relativeert Ivar.
Fiti ligt op haar rug met het hoofd rechts
Na een ontspannen dag en nacht varen naderen we Huahine. We ankeren er in een lagune met prachtig vlak, azuurblauw water, omringd door koraalrif. We kijken uit op een weelderig begroeide, centrale bergmassa. “Welcome guys!”, roept Helen van SY WOW ons tegemoet. “Zien jullie de contouren van de bergen daar? Met een beetje fantasie lijkt het net een vrouw die op haar rug ligt.” Volgens de Polynesische mythologie is het Fiti, een godheid die wij Moeder Aarde zouden noemen. Toen ze hier ging liggen, is volgens de overlevering dit eiland gevormd.
Voor de zeevarende Polynesiërs moeten de eilanden eeuwenlang één grote bron van leven zijn geweest in een onmetelijk grote, vijandige oceaan. Oases met zoet water en vruchtbare aarde, waar ze fruit en zeevruchten oogstten. “Ik denk dat de afhankelijkheid van deze ecosystemen hun spiritualiteit verklaart”, zegt Ivar. “Door Moeder Aarde te vereren, zetten ze de natuur centraal. Die moest gekoesterd worden, want doorgegeven aan volgende generaties.” “Wat is het toch jammer dat deze cultuur grotendeels is vernietigd door kolonisatie en gedwongen bekering”, vult Floris somber aan. “Hoog tijd om die oorspronkelijke waarden weer tot leven te brengen!”
Paradijselijke wachtkamer
Schitterende uitzichten op Huahine
Na een flinke wandeling langs ontelbare kokospalmen, archeologische opgravingen en prachtige kusten, beseffen we dat Huahine een flink eiland is. “Laten we fietsen huren”, stelt Floris voor. In een winkeltje in de dorpsstraat met zelfgemaakte kleding, kleurrijke mondkapjes en vers fruit zien we een rijtje gloednieuwe, brandweerrode huurfietsen staan. Niet veel later zoeven we over een goed onderhouden asfaltweg. “Hmmm, niet de kwaliteit fiets die we in Nederland gewend zijn”, moppert Ivar als de remmen bijna vastlopen en zijn zadelpen doorbuigt. Maar de pret is er niet minder om, zelfs niet als we steile hellingen lopend moeten beklimmen. Het indrukwekkende landschap en de vergezichten maken alles goed.
Floris in Siki’s va’a
Met vrienden Niels en Linette van SY Stormalong zeilen we naar een volgende baai. We liggen net aan een van de meerboeien, als er een man langszij komt in een gestroomlijnde va’a – een traditionele kano. Hij stelt zich voor als Siki en vertelt dat alle meerboeien hier gratis zijn. “Komen jullie mij zo helpen kokosbrood bakken?” Even later zijn we bij hem op strand en hoeven we alleen nog maar te luisteren en te volgen. Siki vertelt uitgebreid over zijn leven en de oude Polynesische tradities, die hij graag levend houdt. Hij leert Linette manden vlechten en schelpenkettingen rijgen. Ook mogen we een stukje peddelen in zijn va’a. Ondertussen helpen we met kokosnoot raspen, kokosmelk maken en deeg kneden. In groene bladeren gewikkeld gaan de broodjes op de hete houtskool en ze smaken even later heerlijk. “In dit paradijs vind ik het helemaal niet erg om te wachten”, grapt Ivar.
Energieherstel
Stormalong en Lucipara2 in innige omhelzing
Ondertussen bereiden we de boot verder voor op een mogelijke overtocht. Ivar baalt dat we – dankzij de postpakketten – nu nieuwe windgeneratorbladen hebben, maar ze niet kunnen verwisselen. Daarvoor moet de bezaanmast eraf. “Oh, doe ik wel even vanuit mijn mast!”, zegt Niels zelfverzekerd. Even later meren we langs elkaar af, hangen dikke stootwillen tussen de rompen en trekken Lucipara2 en Stormalong met de masten naar elkaar toe. “Kijk ze nou, onze boten, in innige omhelzing”, roept Linette vanuit de bijboot terwijl ze foto’s maakt.
We hijsen Niels omhoog. Als een koorddanser loopt hij over zijn tweede zaling naar de top van onze bezaanmast. Nu kan hij de versleten bladen loshalen en de nieuwe erop zetten. Even later draait de windgenerator weer soepel. De boten maken zich los uit hun omhelzing en dobberen ieder terug naar hun eigen boei. Wat zijn we blij en dankbaar dat een flink deel van onze hernieuwbare energievoorziening weer is hersteld. En dat deze toch wat spannende actie zo goed verliep.
Niels onze mastheld
De tijd dringt
Terwijl de tijd doortikt, en we ook de eilanden Taha’a en Raiatea verkennen, blijft het stil vanuit Wellington. Moeten we plan A opgeven en koers naar de Marquesas zetten? Het is al bijna november en het orkaanseizoen nadert snel. “Die Kiwi’s maken het wel spannend”, knarsetandt Ivar. Superjachten met miljoenen aan onderhoudsschema’s hebben al toestemming gekregen, net als een Nieuw-Zeelandse familie met een Nederlandse moeder. Dat begrijpen we wel. De vraag is of ze voor ons óók een uitzondering gaan maken. We beginnen steeds meer aan Plan B te wennen.
Eind oktober horen we via via dat er een hobbel in het Nieuw-Zeelandse beoordelingsproces is opgelost. En dan gaat het plotseling snel. We ontvangen een mail van het Ministry of Health, met als bijlage de beslissing op onze aanvraag. Oei, wat maakt de trage internetverbinding dit spannend! Ja, we worden toegelaten! We springen van blijdschap een gat in de lucht. Een nieuwe papierwinkel voor de visa volgt, maar tien dagen later zijn ook die binnen en hebben we zwart op wit dat we naar Nieuw-Zeeland mogen.
Uitklaren en wegwezen
Het uitzicht op Bora Bora is de klim meer dan waard
We varen meteen naar Bora-Bora en klaren uit bij de lokale gendarmes. Het bekendste eiland van de groep staat vol resorts. Vanaf een bergtop met adembenemend uitzicht zien we talloze hutjes met palmbladeren daken. Floris wijst naar zee: “Daar ligt onze volgende bestemming!” We hebben weer een doel en vertrekken na een laatste bezoek langs fruitkraampjes voor een tocht van 2.500 mijl. Het wordt dus toch Plan A: bootonderhoud doen, nieuwe avonturen beleven en inspirerende duurzame voorbeelden vinden in Nieuw-Zeeland!
Meer informatie? Kijk hier voor andere duurzame oplossingen en onze zeilavonturen.
Tags: Duurzaam, Sailors for Sustainability, Vertrekkers Last modified: 17 maart 2021
