Reisverhalen

Sailors for Sustainability: Lucipara krijgt ‘Tender Love and Care’

Lucipara breekt het werfrecord voor aangroei

10:10

“Ik denk dat we aan twee weken op de wal wel genoeg hebben”, oordeelt Ivar zelfverzekerd. We zijn weer terug van een rondreis door Nieuw-Zeeland en staan in het kantoor van onze jachtwerf. Nadat we twee maanden het land hebben verkend op zoek naar duurzame oplossingen, is het nu echt tijd voor onderhoud aan Lucipara 2. Maar een plek op de wal regelen valt nog niet mee. De receptioniste kijkt moeilijk terwijl ze door haar grote agenda bladert. Vanwege de pandemie is maar een deel van de werf beschikbaar. Veel ruimte wordt in beslag genomen door gestalde schepen van buitenlandse eigenaren die niet terug naar hun boot kunnen vanwege de gesloten grenzen.

Gevolg: we kunnen misschien pas over een maand uit het water. We vinden het niet heel erg: 30.000 zeemijlen in vijf jaar zijn onze trouwe stalen dame niet in de kouwe kleren gaan zitten. Op onze lijst staan genoeg klussen die we af kunnen werken zolang Luci in het water ligt. “Doen we die eerst, dan hoeven we straks alleen nog te verven”, verkondigt Ivar optimistisch. Zou het inderdaad lukken om het bootonderhoud in de geplande weken af te ronden?

Loslaten blijkt moeilijk

Het begint voortvarend: precies op de afgesproken tijd draait een forse kraanwagen het terrein van de marina op. Ivar klimt in de hoofdmast om een strop te bevestigen en daaraan de haak van de hijskraan vast te maken. Als hij terug is op dek, maken we de laatste stagen los waarmee de mast vastzit. Ivar steekt z’n duim omhoog, waarop de hijskraan kracht zet. Maar er gebeurt niets. De kraan bromt harder en dan voelt Ivar het hele voorschip een stuk uit het water komen. “Ho, stop!”, gebaart hij, “Straks breekt er iets!” Zou er roest onder de mastvoet zitten?

Pas na flink wiebelen komt de mast los

De machinist is niet van de wijs te brengen en laat de mast voorover zakken. Dan trekt hij ‘m weer recht en laat ‘m naar achteren zakken. En dat wel vijf keer. Het werkt! Als hij de mast opnieuw omhoogtrekt, springen er flinke korsten roest los tussen de mastvoet en deksteun. Dan laat de voet eindelijk los. “Twee stappen vooruit, één achteruit”, grapt Floris. Want roest verwijderen stond niet op de kluslijst!

De lange lijst te lijf

Nadat ook de bezaanmast eraf is, verwijderen we de verstaging. De afgelopen twee jaar hebben we al drie beschadigde stagen moeten vervangen. De verstaging is vijftien jaar oud, dus hebben we besloten een nieuwe set te laten maken. Met de masten horizontaal, gaat alles een stuk makkelijker: Versleten vallen zijn zo vervangen en ook een nieuw toplicht zit er in een handomdraai op. De windgenerator op de bezaanmast – normaal amper bereikbaar – verwennen we met een set nieuwe lagers. Met de slijptol verwijdert Ivar de roest bij de mastvoet. Na wat lagen verf is alles weer netjes.

Ook op andere plekken blijkt roest de boosdoener. De houtkachel en rookgaspijp zijn hevig aangetast. Onze favoriete brandstof, drijfhout, was overal beschikbaar. Maar we hielden geen rekening met het zout dat erin achterblijft als het opdroogt. De verbrandingskamer en pijp zijn zó ver aangevreten dat reparatie geen zin meer heeft. Wéér een tegenvaller. Er zit niets anders op dan een nieuw exemplaar te installeren. Lasser Adam fabriceert een stevige nieuwe rookgaspijp.

Als we samen de giek onderzoeken, blijkt hij ook daar aan de slag te kunnen: het beslag is eveneens door corrosie aangetast. Ook de ankerketting is versleten – we waren te laat met opnieuw galvaniseren. Zwaar verroest gaat-ie bij het oud ijzer. We beslissen meteen een langere te kopen, omdat we op diep water met slecht weer niet altijd goed vastlagen. Timmerman Patrick helpt de ankerkettingkluis vergroten, zodat we die nieuwe ketting straks ook kwijt kunnen. Ondertussen wordt ons anker gestraald en van een nieuwe zinklaag voorzien. “En nu wil ik héél lang geen roest meer zien!”, roept Ivar. Werkte het maar zo…

Onze versleten ankerketting gaat naar de recycling
Uitgebreide ankerkluis

Oesterbar

Na een maand komt er eindelijk een plek op de wal vrij. Enthousiast gooien we de trossen los. Maar het kost Ivar de grootst mogelijke moeite om naar het hellinggat van de botenlift te manoeuvreren. Als Luci uit het water wordt gehesen, zien we de oorzaak: er kleeft een enorme klont schelpen aan de romp. Zelfs de schroef is volledig begroeid. “Jullie kunnen wel een oesterbar beginnen”, grapt werfbaas Karl. Hij drukt ons een soort sneeuwschuiver in de handen. “Voor de ernstige gevallen”, knipoogt hij. Nog nooit hebben we zo veel aangroei gehad, maar met de sneeuwschuiver gaat alles eraf. Tien kruiwagens voeren we af; volgens Karl een werfrecord.

Aangroei, zelfs op de schroef

De hoeveelheid aangroei overtreft onze stoutste vermoedens, ook al wisten we dat het onderwaterschip dringend onderhoud nodig had. Elke keer als we onderweg aangroei verwijderden, verdween er ook wat antifouling. In Frans-Polynesië hebben we alle aangroei er nog minutieus afgeboend, om schoon in Nieuw-Zeeland aan te kunnen komen. Toen was er van de antifouling al niet veel meer over. Maandenlang stilliggen in het warme, voedselrijke water van de Hatea River deed de rest. De oesters hadden alle tijd om zich met hun sterke hechtdraden door alle verflagen heen te werken. Het betekent veel extra verfwerk. Op de paar plekken waar zelfs de basisprimer is aangetast, verschijnt het blanke staal van de romp.

Nóg een klus erbij

Boven de waterlijn wacht een andere tegenvaller. Nu we er met onze neus boven op de romp zitten, kunnen we het niet ontkennen: de blauwe verf bladdert vrijwel overal af. “Zo halen we Nederland niet”, verzucht Ivar, die had gehoopt alleen wat slechte plekken bij te moeten tippen. Er wacht dus een extra verfklus, en niet de minste. Op naar de verfwinkel voor een goede tweecomponentenlak, inclusief bijbehorende primers. Het besef dat we dit soort sterke lak al veel eerder hadden moeten hebben, groeit met elk uur dat we de oude verflagen met één component eraf moeten schuren.

Geluk bij een ongeluk

Terwijl Floris buiten schuurt, gaat Ivar binnen een roestplek te lijf. Na wat harde klappen klinkt ineens luid gevloek uit de badkamer. Ivar heeft dwars door de scheepshuid heen geslagen. De roestplek had de romp plaatselijk veel verder verzwakt dan hij vermoedde. “Ik heb de hele romp vóór vertrek van binnen schoongemaakt en geverfd. Hoe kan dat nou?”, vraagt hij zich teleurgesteld af. “Blijkbaar heb ik dit plekje toen niet goed genoeg behandeld.” Floris relativeert het leed: “Gelukkig heb je dit klusje bewaard tot we op de kant stonden.”

Lasser Adam schiet opnieuw te hulp, nu om het gat te dichten. Gealarmeerd door deze nieuwe tegenvaller, inspecteert Ivar als een Sherlock Holmes de rest van de romp. Onder de kajuitvloer en in de machinekamer ontdekt hij meer roestplekken, maar die zijn gelukkig oppervlakkig. Zijn zero tolerance-aanpak zorgt wel voor veel extra slijp- en verfwerk.

Lasser Adam schiet te hulp
De romp is weer dicht

Opbouwen

Zodra het eindeloze schuren en roest verwijderen achter de rug is, verbetert de stemming. Een verse laag primer bedekt in no-time vele uren zwoegen. De egaal grijze laag geeft ook meteen een fris gezicht. Nadat die droog is, volgt het stralende lichtblauw van onze kopervrije antifouling; Seajet heeft ons enkele blikken cadeau gedaan. Het kleurt prachtig met het donkerblauw van de nieuwe verf op de romp. Ook de schroef krijgt een laag antifouling, goudkleurig maar liefst.

Met wat hulp van de tuiger worden de masten weer probleemloos overeind gezet. De nieuwe verstaging past perfect. Als ook de nieuwe plakletters op de romp zitten, is Luci klaar om weer te water te gaan. Na ruim zes weken op de wal, in plaats van twee.

Eindelijk weer in het water

Dankjewel Luci

We slaken een zucht van verlichting als we na alle uitgelopen klussen weer drijven. Behalve moe, zijn we toch vooral dankbaar. Luci heeft ons veilig helemaal naar Nieuw-Zeeland gebracht, en heeft de flinke aai over haar romp dik verdiend. Ze ligt er glimmend en tevreden bij en kan er voorlopig weer tegen. Wij gaan een weekje op een huis passen. In de jacuzzi op het terras komen we weer bij en bubbelen we weer helemaal schoon. Nu zijn we zelf even toe aan wat TLC!

Meer informatie? Kijk hier voor duurzame oplossingen en de zeilavonturen van Sailors for Sustainability.

Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Column Anna,  Black Moon en bekijk de vlog van Yndeleau.

Tags: Last modified: 6 januari 2022
Sluiten